пропозиції роботи
Wypowiedzi
-
André Breton (1896-1966) – jeden z najwybitniejszych twórców literackich XX wieku, poeta, prozaik, krytyk sztuki i eseista, współtwórca surrealizmu – kierunku, który wywarł znaczny wpływ na różne dziedziny sztuki współczesnej: poezję, prozę, malarstwo, teatr i film. Był autorem trzech głośnych manifestów surrealistycznych (1924, 1930, 1946). Z wykształcenia był psychiatrą. W swoich poglądach na sztukę inspirował się m. in. psychoanalizą Zygmunta Freuda. Wraz z Louisem Aragonem
i Philippe’em Soupaultem utowrzył grupę surrealistów skupionych wokół pism „Littérature” (1924), „La Révolution surréaliste” (1925-1929), „Le Surréaliste au Service de la Révolution” (1930-1932) i „Minotaure” (1932-1938). W latach 1940-1946 przebywał w Stanach Zjednoczonych i Meksyku. Po powrocie do Francji w 1947 roku zorganizował w Paryżu międzynarodową wystawę surrealizmu. Potem stopniowo odchodził od surrealizmu, wypracowując własny styl literacki. Jak większość znanych poetów awangardy XX-wiecznej, Breton był aktywny politycznie, zafascynowany początkowo marksizmem, od początku lat 50-tych był jednym z najsurowszych jego krytyków, zwłaszcza w wersji stalinowskiej. W 1966 roku organizuje Międzynarodową Wystawę Surrealistów, pod tytułem „L’Écart absolu” (Absolutne odstępstwo). W tym samym roku umiera w paryskim szpitalu Lariboisière z powodu niewydolności oddechowej. Żył 70 lat. Ważniejsze tomy poetyckie: „Mont de piété” (1919), „Les champs magnétiques (1920, wspólnie z Philippe'em Soupaultem), „Clair de terre” (1923; 1931), „Les Pas-perdus” (1924), „Le revolver à cheveux blanc” (1932), „Les Vases communicants” (1932), „L’Amour fou” (1937), „Arcane 17” (1944), „Poèmes” (1948), „La Clé des champs” (1953).
Manifesty surrealistyczne i inne teksty dotyczące tego kierunku w polskim przekładzie Adama Ważyka opublikowano w jego antologii Surrealizm. Teoria i praktyka literacka. Wyd. Czytelnik, Warszawa 1976. Po polsku wydano też w przekładzie Józefa Waczkówa powieść „Nadia” (1928) (Oficyna Literacka, Kraków 1993).
Vigilance
A Paris la tour Saint-Jacques chancelante
Pareille à un tournesol
Du front vient quelquefois heurter la Seine et son ombre glisse imperceptiblement parmi les remorqueurs
A ce moment sur la pointe des pieds dans mon sommeil
Je me dirige vers la chambre où je suis étendu
Et j'y mets le feu
Pour que rien ne subsiste de ce consentement qu'on m'a arraché
Les meubles font alors place à des animaux de même taille qui me regardent fraternellement
Lions dans les crinières desquels achèvent de se consumer les chaises
Squales dont le ventre blanc s'incorpore le dernier frisson des draps
A l'heure de l'amour et des paupières bleues
Je me vois brûler à mon tour je vois cette cachette solennelle de riens
Qui fut mon corps
Fouillé par les becs patients des ibis du feu
Lorsque tout est fini j'entre invisible dans l'arche
Sans prendre garde aux passants de la vie qui font sonner très loin leurs pas traînants
Je vois les arêtes du soleil
A travers l'aubépine de la pluie
J'entends se déchirer le linge humain comme une grande feuille
Sous l'ongle de l'absence et de la présence qui sont de connivence
Tous les métiers se fanent il ne reste d'eux qu'une dentelle parfumée
Une coquille de dentelle qui a la forme parfaite d'un sein
Je ne touche plus que le coeur des choses je tiens le fil
1923
z tomu „Clair de terre”, 1931
przekład Krystyny Rodowskiej pt. „Czuwanie”
w temacie Co się poetom śni...?
L’union libre
Ma femme à la chevelure de feu de bois
Aux pensées d'éclairs de chaleur
À la taille de sablier
Ma femme à la taille de loutre entre les dents du tigre
Ma femme à la bouche de cocarde et de bouquet d'étoiles
[de dernière grandeur
Aux dents d'empreintes de souris blanche sui- la terre blanche
À la langue d'ambre et de verre frottés
Ma femme à la langue d'hostie poignardée
À la langue de poupée qui ouvre et ferme les yeux
A la langue de pierre incroyable
Ma femme aux cils de bâtons d'écriture d’enfant
Aux sourcils de bord de nid d'hirondelle
Ma femme aux tempes d'ardoise de toit de serre
Et de buée aux vitres
Ma femme aux épaules de champagne
Et de fontaine à têtes de dauphins sous la glace
Ma femme aux poignets d'allumettes
Ma femme aux doigts de hasard et d'as de cœur
Aux doigts de foin coupé
Ma femme aux aisselles de martre et de fênes
De nuit de la Saint-,Jean
De troène et de nid de scalares
Aux bras d'écume de mer et d'écluse
Et de mélange du blé et du moulin
Ma femme aux jambes de fusée
Aux mouvements d'horlogerie et de désespoir
Ma femme aux mollets de moelle de sureau
Ma femme aux pieds d’initiales
Aux pieds de trousseaux de clés aux pieds de calfats qui boivent
Ma femme au cou d'orge imperlé
Ma femme à la gorge de Val d'or
De rendez-vous dans le lit même du torrent
Aux seins de nuit
Ma femme aux seins de taupinière marine
Ma femme aux seins de creuset du rubis
Aux seins de spectre de la rose sous la rosée
Ma Femme au ventre de dépliement d'éventail des jours
Au ventre de griffe géante
Ma femme au dos d'oiseau qui fuit vertical
Au dos de vif-argent
Au dos de lumière
À la nuque de pierre roulée et de craie mouillée
Et de chute d'un verre dans lequel on vient de boire
Ma femme aux hanches de nacelle
Aux hanches de lustre et de pennes de flèche
Et de tiges de plumes de paon blanc
De balance insensible
Ma femme aux fesses de grès et d'amiante
Ma femme aux fesses de dos de cygne
Ma femme aux fesses de printemps
Au sexe de glaïeul
Ma femme au sexe de placer et d'ornithorynque
Ma femme au sexe d'algue et de bonbons anciens
Ma femme au sexe de miroir
Ma femme aux yeux pleins de larmes
Aux yeux de panoplie violette et d'aiguille aimantée
Ma femme aux yeux de savane
Ma femme aux yeux d'eau pour boire en prison
Ma femme aux yeux de bois toujours sous la hache
Aux yeux de niveau d'eau de niveau d'air de terre et de f'eu
1931
z tomu „Clair de terre”, 1931
przekład Adama Ważyka pt. „Wolny związek”
w temacie Blaski i cienie małżeństwa
Sur la route de San Romano
La poésie se fait dans un lit comme l’amour
Ses draps défaits sont l’aurore des choses
La poésie se fait dans les bois
Elle a l’espace qu’il lui faut
Par celui-ci mais l’autre que conditionnent
L’œil du milan
La rosée sur une prèle
Le souvenir d’une bouteille de Traminer embuée sur un plateau d’argent
Une haute verge de tourmaline sur la mer
Et la route de l’aventure mentale
Qui monte à pic
Une halte elle s’embroussaille aussitôt.
Cela ne se crie pas sur les toits
Il est inconvenant de laisser la porte ouverte
Ou d’appeler des témoins
Les bancs de poissons les haies de mésanges
Les rails à l’entrée d’une grande gare
Les reflets des deux rives
Les sillons dans le pain
Les bulles du ruisseau
Les jours du calendrier
Le millepertuis
L’acte d’amour et l’acte de poésie
Sont incompatibles
Avec la lecture du journal à haute voix
Le sens du rayon de soleil
La lueur bleue qui relie les coups de hache du bûcheron
Le fil du cerf-volant en forme de coeur ou de nasse
Le battement en mesure de la queue des castors
La diligence de l’éclair
Le jet de dragées du haut des vieilles marches
L’avalanche
La chambre aux prestiges
Non messieurs ce n’est pas la huitième Chambre
Ni les vapeurs de la chambree un dimanche soir
Les figures de danse exécutée en transparence au-dessus des mares
La delimitation contre un mur d’un corps de femme au lancer de poignards
Les volutes claires de la fumée
Les boucles de tes cheveux
La courbe de l’éponge des Philippines
Les laces du serpent corail
L’entrée du lierre dans les ruines
Elle a tout le temps devant elle
L’étreinte poetique comme l’étreinte de chair
Tant qu’elle dure
Défend toute échappée sur la misère du monde
1948
z tomu „Signe ascendant”, 1969
przekład Krystyny Rodowskiej pt. „Na drodze San Romano”
w temacie Być poetą...
Inne wiersze André Bretona w tematach:
Łaska przebaczenia i Oczekiwanie.Ryszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 18.04.10 o godzinie 13:07 -
Lorand Gaspar (ur. 1925) – francuski poeta i tłumacz. Urodził się w Rumunii,
w rodzinie żydowskiej, w której posługiwano się trzema językami: rumuńskim,
węgierskim i niemieckim. Dodatkowo uczył się od dziecka języka francuskiego.
W 1943 roku rozpoczął w Budapeszcie studia inżynierskie, których nie ukończył z powodu wojny i przymusowej deportacji do obozu pracy na terenie III Rzeszy. Udało mu się uciec
z transportu i przedostać do Francji, gdzie ukończył studia medyczne i otrzymał francuskie obywatelstwo. W 1954 roku wyjechał jako lekarz do pracy w Izraelu. Dużo podróżował po krajach Bliskiego Wschodu, co znalazło też odzwierciedlenie w jego twórczości poetyckiej. Wydał m. in. tomy wierszy: „Le Quatrième état de la matière” (1966), „Sol absolu” (1972), „Corps corrosifs” (1978), „Approche de la parole” (1978), „Egée suivi de Judée” (1980), „Apprentissage (1994), „Patmos et autres poèmes” (2001), „Derrière le dos de Dieu” (2010).
Na język polski jego wiersze tłumaczyła Aleksandra Olędzka-Frybesowa. Ukazały się one
w „Literaturze na Świecie” nr 10/1996 oraz w antologii Metafizyczni poeci francuscy drugiej połowy XX wieku. Wybór, przekłady i eseje Aleksandra Olędzka-Frybesowa. Werset, Lublin 2009.
Reprise d'un cantique profane
sur le thème de l'exil et de l'étranger
Non pas en exil.
Non pas étranger.
Solidaire des hommes et des bêtes
Solidaire des eaux, de la boue,
de la roche et des champs des forêts et forêts de constellations.
Graine de la grande tribu des sables et cailloux
de toute cellule vivante,
pétales de floraison dans le vent,
solidaire de la joie et de la douleur.
D’une patrie de pensée infinie
de toute connaissance limitée
clairières de notre pensée finie.
Solidaire d’une commune ignorance
de tous nos forages, explorations, recherches
de notre désir infini de comprendre —
de toute lumière et de promesse de lumière
qu’elle témoigne d’elle-même ou de la nuit,
de celle à certaines heures que respirent
au désert de Judée les pierres —
Solidaire d’une patrie de mouvement infini
des limites de nos ici et maintenant innombrables
Non, je ne suis pas en exil,
chez moi dans le jaillissement
dans la chute et dans l’usure
dans le diamant et la pacotille
chez moi dans la jubilation des eaux et des airs
et comment parler du mouvement sans bornes
sous les averses d’averses de photons
les vitesses de tant de rayonnements
dans la fraîcheur fragile du verger en fleur
rencontré ce matin de février sans nombre
dans l’éventail d’années et d’années de lumière —
je suis le marcheur qui respire l’ouvert
de tous ses poumons et dont le corps-cerveau
compose des images, musiques et langues,
je suis celui qui chante dans le chant
hors métrique et hors vocabulaire
les matins de toute vie et les soirs
et les nuits de solitude peuplées
de pensées qui s’envolent de leurs fenêtres
de tout ce qui se déplie, telles les eaux
que parcourt un battement d’aile dans la nuit
de l’eau solidaire de celui qui dort,
comme de celui qui écoute le poème au-dedans, au-dehors
* * *
J'ai seulement des choses très simples
le soleil s'est découpé peu à peu comme
ma mère découpait le pain
nous mettons la soupe sur la table
(ces choses au-dehors qui tombent lentement,
le jasmin, la neige, l'enfance)
goût de piments rouges et de dents heureuses
nos corps nous tiennent encore chaud quelque temps
dans l'âge avancé de la nuit.
z tomu „Le quatrième état de la matière”, 1966
* * *
Bonjour à toi qui viens de nuit.
Bonjour à toi démarche souveraine qui fends la pulpe du
soleil.
Bonjour à toi dans la poussière.
Tout ce jour à t'user, à l'user.
Aux os de ta fatigue.
Lorsque la lumière se voûte sur un puits -
Paix, les bruits se posent.
Ah, comme l'oreille se lisse!
Bonne nuit à toi qui viens de lumière, qui viens silence.
Comme une ultime paupière de couleur ou de son
Tu migres en profondeur, laissant le jour blafard sur la
table de l'embaumeur.
z tomu „Sol absolu” , 1972
Langue natale
Les contraires qui sont battement au cœur du monde, la
parole les porte à déchirure.
Dans la dislocation que plus rien ne guérit, la ferveur d'une
langue dévore son avenir.
Fouet d'une phrase sans équivoque.
Ici s'est tenue la lumière d'un arbre, là s'est dissoute la venue
d'un pas.
Dans le buisson des cris le dieu se creuse de mutisme.
Quelque flamme que tu portes - si peu cette eau qui s'évapore.
Fraîche amertume du sel dans les plis de lumière.
z tomu „Approche de la parole”, 1978
* * *
le blé des corps dans la meule des ans
farines que mélangent les lois éternelles
pour d'autres pains et d'autres dents
la nuit tu tâtes soudain sans comprendre
la peur qui fouille au ventre des images
cherchant à clore sur soi le mouvement
et ces eaux nues de l'ardeur d'aller
encore et encore plus loin dans l'ouvert?
(et même et surtout quand la nuit se referme)
z tomu “Patmos et autres poèmes”, 2001
Inne wiersze Loranda Gaspara w tematach: Ciało mojego ciała, Smutek czy radość, miłość, czy nienawiść, Tęsknota, W harmonii z przyrodą, Wędrówką życie jest człowieka, Dla nas śpiewa pustynia.../Lot nasz podniebny....Ryszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 19.01.11 o godzinie 15:32 -
Lorand Gaspar*
* * *
Olśniewająca klęska wędrownego lotu
pod jego skrzydłami ścięta błękitna trawa
O, światło uwięzione w naszych migdałowcach!
Zachwyt
że tak któregoś dnia pachniała ziemia.
Z nurtem wiosny
przychodziliśmy znikąd i z nigdy
napoić pustynię.
z tomu „Sol absolu”, 1972
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'a
wiersz jest też w temacie Dla nas śpiewa pustynia...Ryszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 24.07.10 o godzinie 15:58 -
Lorand Gaspar*
* * *
Olśniewająca klęska wędrownego lotu
pod jego skrzydłami ścięta błękitna trawa
O, światło uwięzione w naszych migdałowcach!
Zachwyt
że tak któregoś dnia pachniała ziemia.
Z nurtem wiosny
przychodziliśmy znikąd i z nigdy
napoić pustynię.
z tomu „Sol absolu”, 1972
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'a
wiersz jest też w temacie Lot nasz podniebny...Ryszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 24.07.10 o godzinie 15:57 -
Lorand Gaspar*
* * *
Po tysiącleciach bezsennego marszu
w bezwzględnej czystości świtu ponad ziemią
pełne wapienia usta będą to pamiętać
i każdy świt podniesie nas zapachem chleba
na każdym postoju piekliśmy go na kamieniach
wędrujący tak przez Sour, Ethãm i Gifãr
niosąc płuca w płomieniach uniesionych rąk
o nie usypiaj dziś w ten wieczór bez jednego urwiska
może zdołasz obudzić światło które rozdziela
* * *
Daleko, niżej niż mój krok chwiejność mojego kroku
daleko, niżej ta droga chwiejność drogi
bo natrafiła na opór niełamliwej opoki
i na oko co staje naprzeciw mojego oka
i wtedy pod powieką góra która taje
* * *
Niebo gęste i nieprzystępne.
Ziemia w uchwycie twardych tablic jego prawa
które spojrzeniu każe iść z powrotem
głębiej w nieskończoną głąb własnego źródła
aż po płynny szkielet śpiewu
Hamsin
Przejrzyste piekło Arãbãhu
od zawsze tędy idziemy
w szklistym od żaru ciele Boga
kolumny piasku snopy wiatru
nisko ciskane na ubogie klepisko
od zawsze tędy idziemy
przez ruchomą ścianę granitu
w syczeniu ognia który się wzbija
od miękkiej ziemi po różę płuc
od zawsze tędy idziemy
po śpiących wodach świata
z tomu „Sol absolu”, 1972
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'aRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 17.04.10 o godzinie 16:03 -
Lorand Gaspar*
* * *
Ten sam wiatr co biegł przez ogień
ta sama noc a w niej ta sama tkanka gałęzi
nie wyznanego szczęścia.
W naszych gestach to samo wzrastanie
na skórę sypią się z rąk liście
i wśród kształtów nagłe prześwity
kiedy słucha nas przestrzeń
z tomu „Le quatrième état de la matière, 1966”
* * *
O barwie ciała gdy wstaje w ciemnym chlebie
są góry na drugim brzegu, Edon i Moab.
Brama dla oczu biegnących aż do miejsca
gdzie nagle ginie wąska ścieżka
jak koło nagle przerwane kiedy kołujący orzeł
spada na łup a ty go już nie widzisz nisko
Tam w jedno znużenie się stapia
ten kto idzie i kamień
i przestrzeń niedbale przerzucona przez ramię.
* * *
Świątynia to tylko
twój wieczór co nasyca się z wolna
jeden gest a niebo nie powstrzyma już ziemi
biodra rozświetlonych wzgórz -
blask oceanu szerokie łąki iłów
dojrzałe w głębi morza.
Wszystkie te tańce i muszle co się w walce ścierają
łagodna pozłota oczu.
I więcej nic. Tylko to łoże
płowej terakoty na nim niewysławialne. Nic.
Jedno źdźbło trawy w rękach a padniemy na ziemię.
* * *
Pokłoń się nisko w szarości świtu
ku wschodnim brzegom własnego chłodu.
Twarzą w twarz stając na wprost wschodzącego słońca
chwal szatę dnia w której wilgotne ciało
miłości i nocy wstaje szukając ciszy
otwiera się i wita nieodwracalną pieszczotą
naprędce skleconą z nadziei i lęków.
Włóż biały burnus spopielałej strony.
z tomu "Sol absolu", 1972
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'aRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 17.04.10 o godzinie 16:03 -
Lorand Gaspar*
* * *
Opadają twoje ramiona
w niski las ściemniałego fioletu
opadają twoje oczy
i łuski głosu
i słucham sam siebie o tysiąc stuleci dalej
jak powtarza mnie po dźwięku dźwięk
z tomu „Le quatrième état de la matière, 1966”
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'aRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 17.04.10 o godzinie 16:02 -
Lorand Gaspar*
* * *
Ta ciepła radość trwająca kiedyśmy zmieszali
w jednej łodydze nasze niespokojne soki.
Nasze znużone dni w pniu odchodzącej nocy
ten jakby brzask przestrzeni na wybrzeżach ciała
to kostne łożysko przez które toczą się poranki
pod spojrzeniem trawy co wyrasta w płomieniach
z tomu „Sol absolu”, 1972
tłum. z francuskiego Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'aTen post został edytowany przez Autora dnia 18.11.13 o godzinie 02:02 -
Lorand Gaspar*
* * *
Nasze ciała wspięte pod batem światła
noc znajduje ścieżki po nich spływają krople.
Paleniska które spopiela żar jeszcze gęstszy
nasze gesty topnieją na brzegu gdzie się przewala
ocean i wciąż ściga własne umykające wnętrze
w świetle zagrożonym śmiercią czujemy ten zapach
łagodnie dymiący nawóz oddech poranka
z tomu „Sol absolu”, 1972
tłum. Aleksandra Olędzka-Frybesowa
*notka o poecie i jego wiersze w oryginalnej wersji
językowej w temacie W języku Baudelaire'aRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 17.04.10 o godzinie 16:00 -
Deszcz
Deszcz deszcz deszcz
od tygodnia po deszczu deszcz
po czas nieznany deszcz
oczekujący
na podniosłe i ważne święto
święte święto
deszcz zaskoczenia
niedowierzania
przerażenia
rozpaczy
spływający po twarzach
mokrych od deszczu
i łez
sączący się w ustach
otwartych
do krzyku i zastygłych
w milczeniu
Deszcz pytań bez odpowiedzi
Deszcz słów
prostych nieporadnych ale
szczerych
deszcz słów patetycznych
beznamiętnie wystudiowanych
deszcz słów banalnych bezmyślnie
powtarzanych
deszcz gestów ujmujących
Deszcz zapłakanych okien
domów i ulic
deszcz flag biało-czerwonych
przeszytych boleśnie
jak skołatane serca czarnymi
wstążkami żałoby
deszcz kwiatów składanych
w hołdzie
i zniczów zapalonych
deszcz modlitw błagań i pieśni
deszcz imion
wzywanych do apelu i ponurego
warczenia werbli
deszcz wojskowej trąbki
łkającej żałośnie
deszcz karawanów sunących
wolno po mieście
deszcz twarzy wykrzywionych
w bólu i współczuciu
deszcz smutku żalu i ufnej
nadziei
deszcz skupienia i zadumy
Deszcz wierszy
również
tych nienapisanych
wiersz jest też w temacie W czasie deszczu...Ryszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 09.08.10 o godzinie 09:25 -
Deszcz
Deszcz deszcz deszcz
od tygodnia po deszczu deszcz
po czas nieznany deszcz
oczekujący
na podniosłe i ważne święto
święte święto
deszcz zaskoczenia
niedowierzania
przerażenia
rozpaczy
spływający po twarzach
mokrych od deszczu
i łez
sączący się w ustach
otwartych
do krzyku i zastygłych
w milczeniu
Deszcz pytań bez odpowiedzi
Deszcz słów
prostych nieporadnych ale
szczerych
deszcz słów patetycznych
beznamiętnie wystudiowanych
deszcz słów banalnych bezmyślnie
powtarzanych
deszcz gestów ujmujących
Deszcz zapłakanych okien
domów i ulic
deszcz flag biało-czerwonych
przeszytych boleśnie
jak skołatane serca czarnymi
wstążkami żałoby
deszcz kwiatów składanych
w hołdzie
i zniczów zapalonych
deszcz modlitw błagań i pieśni
deszcz imion
wzywanych do apelu i ponurego
warczenia werbli
deszcz wojskowej trąbki
łkającej żałośnie
deszcz karawanów sunących
wolno po mieście
deszcz twarzy wykrzywionych
w bólu i współczuciu
deszcz smutku żalu i ufnej
nadziei
deszcz skupienia i zadumy
Deszcz wierszy
również
tych nienapisanych
wiersz jest też w temacie
Wiersz na taki dzień, jak dzisiajRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 08.04.13 o godzinie 18:37 -
Federico García Lorca*
Nocny śpiew andaluzyjskich marynarzy
Od Kadyksu po Gibraltar
jaka dobra droga!
Znaczą ślad moje westchnienia
na morskich wodach.
Aj, dziewczyno, dziewczyno!
Wielkie statki, liczne statki do Malagi płyną!
Od Kadyksu po Sewillę
cytrynowe gaje:
każdy z nich mnie po westchnieniach
moich rozpoznaje.
Aj dziewczyno, dziewczyno!
Wielkie statki, liczne statki do Malagi płyną!
Od Sewilii po Karmonę
nie lśni nóż, śpi rzeka,
a wiatr ostrzem półksiężyca
zraniony, ucieka.
Aj, chłopcze, mój chłopcze śmiały!
Morskie fale, gniewne fale konia mi zabrały!
Zapomniałem o mej miłej
na słonych odmętach.
Nie szukajcie u mnie serca:
nic już nie pamięta.
Aj, chłopcze, mój chłopcze śmiały!
Morskie fale, gniewne fale konia mi zabrały!
Kadyksie, nie ruszaj się z miejsca,
bo cię morskie fale pochłoną.
Sewillo, powstań i strzeż się,
aby w rzece nie utonąć.
Aj, mój chłopcze!
Aj, dziewczyno!
Jaka dobra droga!
Ile statków stoi w porcie!
Wieje bryza chłodna.
tłum. Irena Kuran Bogucka
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańska -
Federico García Lorca*
Obraz nieba
Gwiazdy
nie mają narzeczonych.
A takie piękne
gwiazdy są przecie!
Każda czeka na galanta,
który ją powiezie
do swej wyśnionej Wenecji.
Co wieczór
przy oknach czekają
- Ach, to niebo o stu tysiącach pięter!
i liryczne znaki dają
tym morzom cieni,
które je otaczają.
Czekajcie, czekajcie, pięknotki,
bowiem gdy przestanę żyć,
będę porywał was po jednej
i unosił na koniu z mgły.
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 12:42 -
Federico García Lorca*
Gaj cytrynowy
Gaj cytrynowy.
Chwila
marzeń pierwszych.
Gaj cytrynowy.
Gniazdo
żółtych piersi.
Gaj cytrynowy.
Piersi, które wykarmiają
bryzy z dali morskich.
Gaj cytrynowy
to jakby gaj pomarańczowy
pobladły, umierający,
gaj pomarańcz wykrwawionych.
Gaju cytrynowy,
widziałeś miłość mą rozciętą
toporem jednego gestu.
Gaju cytrynowy,
dziecięca miłości moja
bez berła i bez róży.
Gaju cytrynowy.
tłum. Zofia Szleyen
fragment poematu "Ogród czarnowłosych dziewcząt",
inny przekład, Ireny Kuran Boguckiej, wyżej w tym temacie.
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 12:29 -
Federico García Lorca*
Piosenka o trzech liściach
Pod liściem, pod listeczkiem
werbeny, mięty
mój miły chory leży.
O Boże Święty!
Tam gdzie sałata rośnie
pośrodku miedzy,
mój luby leży chory,
w gorączce bredzi.
W listkach pietruszki leży,
cierpi coś złego,
on do mnie przyjść nie może
ni ja do niego.
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 12:17 -
Federico García Lorca*
Myśliwy
Las wysokich pinii!
Cztery gołębie lecą nad nimi!
Lecą, wracają
cztery gołębie.
Już poranione
ich cztery cienie.
Las niskich pinii!
Cztery gołębie leżą pod nimi.
z tomu "Pieśni", 1927
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańska -
Federico García Lorca*
Tanecznice
W nocnym ogrodzie
Cyganki tańczą,
jest ich sześć ubranych
na biało.
W nocnym ogrodzie
one noszą wianki
z róż papierowych i z kopru
wiązki.
W nocnym ogrodzie
perłowe ich zęby
coś piszą w mroku
zapiekłym.
W nocnym ogrodzie
ich cienie wyciągnięte
sięgają nieba
fioletem.
wiersz jest też w temacie Cyganie i ich kultura
Taniec
Carmen się posuwa tańcząc
przez sewilskie ulice.
Ma włosy bielutkie, za to
błyszczą mocno jej źrenice.
Dziewczęta,
rozsuwajcie zasłony!
Na głowie włosy owija
W złoty wężyk, z tych najcieńszych,
w tańcu tym bal się jej marzy
z galantami dni dawniejszych.
Dziewczęta,
rozsuwajcie zasłony!
Ulice opustoszały,
lecz znaleźć można w ich głębi
kilka serc andaluzyjskich
szukających starych cierni.
Dziewczęta,
rozsuwajcie zasłony!
z tomu "Pieśni", 1927
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 11:44 -
Federico García Lorca*
Tanecznice
W nocnym ogrodzie
Cyganki tańczą,
jest ich sześć ubranych
na biało.
W nocnym ogrodzie
one noszą wianki
z róż papierowych i z kopru
wiązki.
W nocnym ogrodzie
perłowe ich zęby
coś piszą w mroku
zapiekłym.
W nocnym ogrodzie
ich cienie wyciągnięte
sięgają nieba
fioletem.
z tomu "Pieśni", 1927
tłum. Zofia Szleyen
wiersz jest też w temacie Poezja i taniec
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 11:47 -
Federico García Lorca*
Krzyk
Elipsa krzyku
biegnie z góry
na górę.
Od strony oliwek
niby tęcza czarna
układa się na niebieskiej nocy.
Aj!
Niby łuk wioli
krzyk wprawia w drganie
długie struny wiatru.
Aj!
(Ludzie mieszkający w grotach
podnoszą swe lampki oliwne)
z tomu "Pieśni", 1927
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 11:48 -
Federico García Lorca*
Gitara
Zaczyna płacz swój gitara.
Pękają kielichy świtania.
Zaczyna płacz swój gitara.
Nie trzeba jej uspokajać.
Nie ma po co
jej uspokajać.
Płacze monotonnie
jak woda źródlana,
jak płacze wicher,
kiedy śnieg pada.
Nie trzeba
jej uspokajać.
Nad sprawami dalekimi
płacze gitara,
nad gorącym piaskiem południa,
że mu snem kamelia biała.
Płacze nad strzałą bez celu
i nad wieczorem bez ranka,
i opłakuje pierwszego
zmarłego na drzewie ptaka.
O gitaro!
tyś sercem przebitym
pięcioma szpadami.
z tomu "Pieśni", 1927
tłum. Zofia Szleyen
*notka o poecie, inne jego wiersze i linki w temacie
Poezja iberyjska i iberoamerykańskaRyszard Mierzejewski edytował(a) ten post dnia 14.04.10 o godzinie 11:06
Dołącz do GoldenLine
Oferty pracy
Sprawdź aktualne oferty pracy
Aplikuj w łatwy sposób
Aplikuj jednym kliknięciem
