Temat: Korekta podatku naliczonego

Otrzymałem dzisiaj interesującą interpretację DIS w Warszawie, chyba pierwszą w tym temacie.

Chodzi o poruszonym kiedyś przeze mnie problem korekty przy zmianie przeznaczenia środka trwałego. Wymieniałem wówczas poglądy z Tomkiem Krywaniem (a swoją drogą gdzie On się podział?).

W stanie faktycznym stanowiącym podstawę interpretacji, o której mówię, chodzi o kilkukrotna zmianę przeznaczenia lokalu mieszkalnego, pierwotnie nabytego w celu wykorzystywania do czynności opodatkowanych.
Starałem się przekonać DIS, że w sytuacji, w której założeniem właściciela (po dokonaniu pełnego odliczenia VAT) będzie wykorzystywanie takiego lokalu w jednym roku do czynności opodatkowanych (np. przez miesiąc), a następnie do czynności zwolnionych (np. przez dwa miesiące), a później znowu do opodatkowanych, to jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest korekta podatku naliczonego z uwzględnieniem proporcji z art. 90 ust. 2 i 3 (fakt, że z uwagi na sposób jej liczenia u mojego klienta ta proporcja wyniosłaby 99,5%, bowiem klient prowadzi również działalność gospodarczą opodatkowaną VAT, w której generuje bardzo duże obroty; DIS podzielił oczywiście stanowisko, że do wyliczania proporcji nie dzielimy działalności na sektory).

DIS powiedział tak:
a) proporcja ma zastosowanie tylko wówczas, gdy składnik majątku jest jednocześnie (w tym samym momencie) wykorzystywany do działalności zwolnionej i opodatkowanej; jeżeli zatem jest wykorzystywany w jakimś okresie do działalności zwolnionej i następnie (ale nie w tym samym czasie) do działalności zwolnionej, to dochodzi do zmiany przeznaczenia, a proporcja nie ma zastosowania;
b) zmiana przeznaczenia powoduje obowiązek korekty rocznej (1/10) kwoty odliczonego podatku, a dokonane później w tym samym roku kolejne zmiany przeznaczenia nie mają wpływu na obowiązek tej korekty.
Przy takim założeniu, to oczywiście można byłoby de facto dokonać odliczenia całego VAT naliczonego od prawie każdego składnika majątku. Wystarczyłoby krótkie wykorzystanie go do działalności opodatkowanej (np. najem lokalu mieszkalnego na 1 dzień na cele inne niż mieszkaniowe).

Między innymi z tego względu wydaje się, że rozsądnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest zastosowanie art. 90 ust. 2 i nast., co oczywiście tez rodzi kolejne problemy. Za stosowaniem proporcji przemawia to, że wykorzystanie do czynności opodatkowanych i zwolnionych nie musi być jednoczesne. Możemy sobie wyobrazić prostą sytuację, w której jedno urządzenie jest naprzemiennie wykorzystywane w jednym dniu do działalności opodatkowanej a w drugim wyłącznie do działalności zwolnionej.

Ale z drugiej strony, przy założeniu stosowania proporcji opralibyśmy się na niesprawdzalnych zamiarach podatnika co do wykorzystania danego środka trwałego. Dlaczego bowiem mielibyśmy stosować proporcję w sytuacji dwukrotnej zmiany sposobu wykorzystania w trakcie roku, a nie stosować jej, jeżeli ta zmiana następuje raz na dwa lata, w sytuacji, gdy – w zamiarze podatnika – nie jest definitywna? De facto różnica ta nie wynika z przepisów.

Oczywiście cały czas problem jest ze zdaniem „Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty”.