Tomasz Siennicki Doradca podatkowy
Temat: Rabat z tytułu czynszu najmu jako wynagrodzenie za usługę...
WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 1.12.2011 r., I SA/Po 615/11 uznał, że rabat obniżający czynsz za najem, przyznany najemcy w związku z poniesieniem przez niego nakładów na budynek, jest wynagrodzeniem za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, co skutkuje powstaniem z tego tytułu obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług po stronie skarżącej.Sąd wskazał: „Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu. Wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług w odniesieniu do dostawy towarów posługuje się sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a więc nie uzależnia dostawy towarów od tytułu własności, jednak nakłady poniesione na nieruchomość nie stanowią odrębnych rzeczy - towarów (art. 2 pkt 6 ustawy), a więc ich zwrot nie może uchodzić za dostawę towarów. W analizowanym przypadku sukcesywny zwrot (rozliczanie) nakładów, z uwagi na fakt, że przedmiotem świadczenia jest przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, należy zaliczyć do odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi i ekwiwalentnymi polegającymi z jednej strony na pozyskaniu przez wynajmującego nakładów poniesionych przez najemcę, z drugiej zaś strony - na stopniowym zwrocie sumy odpowiadającej ich wartości, w postaci rabatu w kwocie czynszu należnego z tytułu najmu”.
Wnioskodawca w stanie faktycznym wskazał wyraźnie, że:
„nakłady na budynek główny ponoszone będą przez A (najemcę) przede wszystkim we własnym interesie, celem stworzenia sobie podstaw materialnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Wolą stron jest zatem takie ułożenie wzajemnych stosunków, aby rozliczenie nakładów na budynek główny nastąpiło wyłącznie w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy najmu. W takim przypadku S. zobowiązana będzie zwrócić na rzecz A. wynikającą z ksiąg wartość nakładów poniesionych na adaptację budynku głównego, pomniejszoną o dokonane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne oraz wartość otrzymanego rabatu od czynszu najmu do dnia rozwiązania umowy najmu. Takie rozwiązanie ma na celu zabezpieczenie interesów wnioskodawcy w związku z planowanym poniesieniem znacznych wydatków inwestycyjnych”.
Jak myślicie? Pomijam kwestie związane z tym, czy DIS nie wyszedł poza okoliczności przedstawione we wniosku.
Czy ocena WSA byłaby inna, gdyby np. wynajmujący prowadził działalność opodatkowaną?
Tu jest o tyle interesująca sytuacja, że wynajmujący korzysta w pewnym de facto z nakładów poniesionych przez najemcę już w trakcie trwania umowy najmu. A zatem w pewnym sensie obniżka czynszu w porównaniu do czynszu rynkowego, może stanowić element wynagrodzenia za usługę świadczoną wnioskodawcy.
Ale jak należałoby ocenić tę sytuację, gdyby strony nie pisały nic o rabatach, tylko ustaliłyby czynsz poniżej wartości rynkowej w całym okresie trwania umowy najmu zawartej na czas określony?
Czy można wówczas przypisać wynagrodzenie z tytułu takiego „świadczenia”?