Temat: Działalność gospodarcza w Polsce, a umowa o pracę za...
Pierwszym kryterium w oparciu, o które rozstrzyga się w którym kraju podatnik jest rezydentem jest stałe miejsce zamieszkania. W myśl Komentarza do Modelowej Konwencji OECD za stałe miejsce zamieszkania uważane jest tak zwane „ognisko domowe” czyli to miejsce, w którym koncentruje się życie rodzinne i osobiste podatnika. Nie ma tutaj znaczenia jakim tytułem prawnym podatnik dysponuje w stosunku do tego miejsca. Jeżeli osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach (bo np. podatnik zmienia miejsce zamieszkania w trakcie roku lub posiada dwa stałe miejsca zamieszkania i w każdym z nich przebywa przez część roku) wówczas prawo rezydencji przyznaje się temu krajowi, z którym podatnik ma ściślejsze powiązania o charakterze osobistym i gospodarczym (ośrodek interesów życiowych). Ośrodek interesów życiowych to centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika. Ośrodkiem tym będzie ten kraj, z którym osoba ma ściślejsze powiązania osobiste lub ekonomiczne. W tym celu należy uwzględnić stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim majątkiem. Należy więc zbadać, z którym z dwóch krajów podatnika wiążą silniejsze więzy osobiste i gospodarcze. Priorytetowe znaczenie ma tutaj jednak miejsce zamieszkania najbliższej rodziny (małżonka, dzieci).
Jeżeli podatnik nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z zainteresowanych państw i nie można określić w którym państwie posiada ośrodek interesów życiowych (ponieważ powiązania osobiste i gospodarcze łączą go zarówno z jednym jak i z drugim państwem) wówczas zostanie on uznany za rezydenta tego kraju, w którym zwykle przebywa. „Zwykłe przebywanie” oznacza przebywanie w jednym państwie dłużej niż w innym – najczęściej więc rozstrzyga tę kwestię okres pobytu choć należy uwzględnić sytuacje gdy dłuższy pobyt w jednym państwie w danym roku może być wyjątkiem od reguły – wówczas fakt, że podatnik przebywał w danym roku w jednym państwie przez więcej dni niż w drugim nie musi oznaczać, że zwykle przebywa w tym pierwszym państwie.
Jeżeli nie można rozstrzygnąć, w którym kraju podatnik zwykle przebywa (bo przebywa zarówno w jednym jak i drugim państwie, bądź nie przebywa w żadnym z nich) wówczas będzie uważany za rezydenta tego kraju, którego jest obywatelem. Tak więc obywatelstwo jest dopiero „trzecirzędnym” kryterium rozstrzygania kwestii miejsca zamieszkania. Gdyby jednak i ta przesłanka nie przyniosła rozstrzygnięcia bo podatnik jest obywatelem obu zainteresowanych państw, lub żadnego z nich wówczas o tym, w którym kraju podatnik ma miejsce zamieszkania musiałyby zadecydować odpowiednie organy obu państw w drodze wzajemnego porozumienia.
пропозиції роботи
