Temat: Dziecko i pies w domu.
Witajcie, cieszę się, że temat dla Was ciekawy:)
Napiszę o najważniejszych sprawach, które w dotychczasowych przypadkach terapeutycznych decydowały o problemach między dzieckiem i psem.
1. pies był pierwszy w rodzinie
W takiej sytuacji psu mieszkającemu w domu rodzina poświęcała dużo czasu, był kochany i okazywano mu to - długie spacery, aktywne zabawy, własne pluszaki, często spanie w łóżku z właścicielami, wspólne wyjazdy i w ogóle dużo czasu razem itp. Potem mama zachodzi w ciążę, hormony szaleją, więc pies jako naturalnie dostępna przytulanka ma jeszcze więcej czułości i ciepła.
A potem rodzi się dziecko i sytuacja diametralnie dla psa się zmienia. I ta zmiana jest na gorsze - nagle pies nie może swobodnie poruszać się po domu, bo są pokoje niedostępne dla niego, pies nie jest już tak często głaskany, przytulany, nie wychodzi się z nim na tak długie spacery, ludzie nie bawią się z psem jak dotychczas, pies dostaje eksmisję z łóżka... A w dodatku w domu pojawia się nowy, obcy zapach i okazuje się, że jest to coś, od czego pies jest także izolowany. Pies zaczyna kojarzyć (i robi to dość szybko), że zmiana jego sytuacji życiowej wiąże się z tym nowym czymś, co przybyło do domu i w tym momencie zaczyna traktować to jako konkurencję do zasobów. Nie ma to nic wspólnego z zazdrością, bo pies nie zna tego uczucia. Ale pies jest zwierzęciem interesownym, maksymalizuje własne korzyści i szybko przywyka do pewnych przywilejów. I jeśli nagle któryś z nich zostaje mu zabrany i jego sytuacja pogarsza się, to pies robi wszystko, aby przywrócić poprzedni stan. Trzeba wiedzieć, że pies traktuje nas jak swój najcenniejszy zasób - jesteśmy bowiem dostarczycielem jedzenia, zabawy, pieszczot. To my decydujemy, kiedy pies wyjdzie z domu i dokąd się uda. Pies to wie. Dlatego często dla psa ważniejsza jest nasza uwaga niż jedzenie - trafiają do mnie psy z początkiem zaburzeń separacyjnych, które np. jedzą wyłącznie w obecności właściciela, a gdy ten wychodzi z kuchni, idą za nim zostawiając pyszny posiłek. Jesteśmy zasobem dla psa, tak samo jak zabawki, patyki, piłeczki itp. Kiedy to wiemy, naturalne wydają się zachowania psa zmierzające do odzyskania zasobu, np. poprzez odstraszenie konkurencji. Czyli dziecka.
Aby uniknąć takich sytuacji trzeba przygotować psa na przyjście dziecka. Jeśli zdajemy sobie sprawę z tego, że nie będziemy chcieli, aby pies wchodził do pokoju dziecka i rodziców, to musimy psa nauczyć zostawania za progiem ZANIM w tych pokojach pojawi się dziecko. Musimy zrobić z tego zasadę, taką samą, jak nieciągnięcie na smyczy. Jeśli tak to przeprowadzimy, pies nie powiąże obecności malucha z zakazami dla siebie, a potraktuje je jak coś totalnie oczywistego.
Warto ograniczyć zakres uwagi dawanej psu długo przed porodem, żeby znów nie powiązał braku zainteresowania z pojawieniem się dziecka. Oczywiste jest, że świeżo upieczeni rodzice nie będą poświęcać psu tyle czasu, co dotychczas. Lepiej przygotować psa do tego, że tak będzie STOPNIOWO (przed porodem) ograniczając czas, jaki spędza się z psem. Nauczy się on, że mimo obecności ludzi w domu, są oni niedostępni dla niego i nie dzieje się tak dlatego, że zajmują się w tym czasie "nowym szczeniaczkiem" - jakim jest dla psa nasze dziecko.
Warto też kupić dla psa zabawki behawioralne, żeby miał stymulujące zajęcie, bez udziału człowieka. O takich zabawkach możecie dwa słowa przeczytać:
http://www.azorres.pl/index.php?sec=54
Najważniejsza zasada już się chyba klaruje z tego, co napisałam wyżej - rodzice muszą zadbać o to, aby pies nie skojarzył pogorszenia swojej sytuacji z dzieckiem, bo wtedy kłopot gotowy.
Zwykle polecam nowym rodzicom, żeby umówili się, że raz dziennie jedno z nich wychodzi SAMO, bez dziecka i reszty rodziny na długi spacer z psem - tak co najmniej godzinny, gdzie bawi się z psem nie tylko w rzucanie piłki, ale też chodzi w nowe miejsca, żeby pies mógł węszyć (to jest bardzo stymulujące dla psa), ćwiczy z psem jakiekolwiek zadania intelektualne, np. ćwiczenia z posłuszeństwa itp. To powoduje, ze pies jest nie tylko zmęczony fizycznie, jak to się popularnie mówi wybiegany, ale też jest zmęczony umysłowo - a mózg zużywa najwięcej kalorii. Pies spędził także czas ze swoim człowiekiem, czas w całości poświęcony psu, więc relacja i więź jest zachowana. Korzyści dla właściciela psa też się znalazły...;)
Poza tym, uczę rodziców, żeby nie izolowali psa od dziecka, jednak w granicach rozsądku. Muszą pamiętać, że jeśli pies czegoś nie zna, to może na to zagreagować agresywnie. Wszystko zależy oczywiście od psa, od dotychczasowego wychowania i skłonności genetycznych, nie ma reguły. Moja najbliższa przyjaciółka, kiedy urodziła córeczkę miała w domu kota. Od początku pokazywała mu dziecko, dawała powąchać dłoń małej, nawet liznąć paluszki, pozwalała leżeć na kanapie, gdzie przewijała malutką, kot przyglądał się kąpaniu dziecka. Krótko po porodzie do domu trafił także pies. Zasady były takie same. Udało się uniknąć problemów. Z tym, że ani kot, ani pies nie zostawały z dzieckiem same nawet na chwilkę. Ani razu.
Oj, wyszło mi wypracowanie:) Drugie napiszę za jakiś czas, bo teraz muszę wyjść, a do opisania została sytuacja, gdzie pierwsze w domu było dziecko i błędy związane z taką sytuacją.
Pozdrawiam Was!
пропозиції роботи
