Temat: O osobowości ogólnie

Pojęcie osobowości

Osobowości nie można dotknąć ani bezpośrednio obserwować, jak to robimy z minerałem czy żywym organizmem. To pojęcie jest trudne do określenia i zdefiniowania za pomocą zmysłów, dlatego też definicje będą się znacznie od siebie różnić. Żadna z nich nie została przyjęta bez zastrzeżeń. Część osób na pewno zgodzi się z tym, że osobowość reprezentuje takie cechy charakterystyczne, z których w sposób jednoznaczny i przewidywalny można wnioskować o zachowaniu danej osoby. W psychologii istnieją jednak również trendy,które całkowicie negują zarówno istnienie osobowości, jak i samo jej pojęcie. Bez względu na to ludzie zawsze będą się starali zrozumieć i przewidywać działania innych. Systematycznym badaniem osobowości człowieka zajmuje się psychologia, która proponuje kilka wersji tego pojęcia.

Słownik Webstera pod hasłem „osobowość” podaje kilka znaczeń, z których cytujemy te istotne dla naszych rozważań.

1. Wyraźny aspekt czyjegoś charakteru, który oddziałuje
na innych.

2. Człowiek w sensie ucieleśnienia zbioru cech.

3.a. Zbiór fizycznych, duchowych, emocjonalnych i społecznych
cech jednostki.
3.b. Ujednolicony wzorzec behawioralnych cech osobniczych (…).

5. Coś, co postrzegamy jako analogię niepowtarzalnej istoty ludzkiej, podobnie jak atmosferę związaną z danym miejscem lub obiektem.

To tyle z słownika. Jedna z bardziej popularnych teorii definiuje
osobowość jako „niepowtarzalny i względnie stabilny wzorzec zachowań, myślenia i emocji prezentowany przez daną osobę”.

Osobowość wyraża więc zbiór stałych cech, dzięki którym jeden człowiek różni się od innych.

Jedną z najczęściej cytowanych definicji jest klasyczne podejście Gordona Allporta sformułowane ponad pięćdziesiąt lat temu. Według niego zachowania ludzkie możemy rozpatrywać w dwóch aspektach — adaptatywnym i ekspresywnym.
Oba zawsze pojawiają się równocześnie, jako przejawy zachowań w poszczególnych sytuacjach. Aspekt adaptatywny funkcjonuje w kierunku od zewnątrz do środka, a ekspresywny — od środka na zewnątrz. Stosunek tych rodzajów zachowań jest determinowany poprzez „centralę” stanowiącą system mniej lub bardziej kooperatywny uważany za osobowość jednostki. Według tej teorii zasady psychologii muszą być w stanie wyjaśnić i przewidzieć rozwój oraz zachowanie konkretnej osoby wybranej w przypadkowy sposób. Musi się
to odbyć w ramach jakiejś racjonalnej normy zwanej normą idiograficzną.

Menedżer pracuje głownie z ludźmi, musi więc lepiej niż inni rozumieć i wyjaśniać ich zachowanie, a także powinien je przewidywać. W tym przypadku typologia osobowości może okazać się nad wyraz użyteczna. Kolega Allporta,
Salvatore Maddi, opisał osobowość jako:

Stabilny zbiór własności i skłonności decydujących o cechach wspólnych i indywidualnych w zachowaniach psychologicznych (myślenie, uczucia i czyny) ludzi w wymiarze czasowym, którego nie można zrozumieć w prosty sposób
jako wyniku społecznych i biologicznych aspektów danej chwili.

Definicja może się wydać zbyt obszerna, ale zawiera szereg
istotnych elementów.

Po pierwsze, nie ma w niej nic na temat tego, że wpływ osobowości jest ograniczony jedynie do pewnych zachowań, sytuacji lub określonych osób. Innymi słowy, jest to próba zrozumienia i opisania zachowań wszystkich ludzi w całym czasie. Niektórzy autorzy idą dalej w swoich rozważaniach, twierdząc, że próba definiowania pojęcia osobowości nie jest niczym innym niż próbą wyrażenia istoty cech ludzkich.

Po drugie, wyrażenie „cechy wspólne i różnice” zwraca uwagę na inny aspekt zachowań.

Stare porzekadło mówi, że człowiek jest w pewnym sensie jednocześnie:
• taki jak wszyscy inni ludzie,
• taki jak niektórzy,
• wyjątkowy — nie ma takiego drugiego.

Teoria osobowości zajmuje się więc tym, co wszyscy ludzie mają wspólnego, i tym, co ich od siebie odróżnia. Aby zrozumieć istotę czyjejś osobowości, musimy zrozumieć po pierwsze to, co ta osoba ma wspólnego z innymi, ale także i to, co w niej jest jedyne i niepowtarzalne. Co to oznacza w praktyce dla menedżera pracującego z grupą ludzi? Powinien on wiedzieć, że pomimo iż ludzie mają wiele takich samych lub podobnych potrzeb, to wszyscy jego koledzy i podwładni nie będą reagować w taki sam sposób na identyczne bodźce, takie jak: nakazy i żądania, nagrody i pochwały, upomnienia i kary, awans lub zmianę stanowiska itp. Ta właśnie specyfika powoduje, że praca z ludźmi jest wielkim wyzwaniem i odpowiedzialnością.

Po trzecie, definicja, którą stworzył Maddi mówi o osobowości z punktu widzenia stałych cech w kontekście upływu czasu. Większość osób intuicyjnie przyjmuje i akceptuje tę trwałość i stabilizację, liczy na nią. Gdyby czyjaś osobowość zmieniła się nagle w ciągu nocy, to rodzina, przyjaciele,
współpracownicy i wszyscy ludzie z otoczenia tej osoby mieliby do czynienia z obcym i nieznanym człowiekiem. Pomiędzy psychologami toczy się spór o to, czy możemy mówić o jakiejkolwiek zmianie osobowości. Jeżeli tak, to w jakim
okresie życia. Nie roztrząsając tych fachowych debat, zadowolimy się bezpiecznym stwierdzeniem, że osobowość, a właściwie jej przejawy, to pewne doświadczenie, na które znaczący wpływ mają kontakty z innymi ludźmi, sytuacjami i ideami. Wiele osób jest w stanie nauczyć się nowych zachowań i za pomocą treningu doprowadzić do kompensacji ich jednostronnego charakteru, nie zmieniając osobowości i swego wewnętrznego ukonstytuowania.Aneta S. edytował(a) ten post dnia 09.07.10 o godzinie 08:03

Temat: O osobowości ogólnie

Pavel Říčan rozważa trzy aspekty osobowości.

Dostrzega przede wszystkim sprawę integracji.
Według niego psychologia bada człowieka jako całość, strukturę lub organizację jego psychicznych i psychofizycznych funkcji, sposobu przeżywania i zachowań. Integracja nie jest stałym i stabilnym składnikiem osobowości, nie jest zakończona ani doskonała, ale jest w stałym ruchu. Jest procesem, który zmierza do bardziej doskonałego i zrównoważonego stanu.

Drugim aspektem jest interakcja. Człowiek nie jest ograniczony do samego siebie, ale jest w stałym kontakcie z innymi, podlega procesowi interakcji i wymiany z otaczającym go środowiskiem. Na poziomie fizjologii jest to wymiana
substancji, metabolizm, a w sensie psychologicznym — wymiana informacji, które mogą istnieć w wielu specyficznych formach uczuć, sposobach zachowań, wyobrażeniach o świecie. „Osobowość działa w ten sposób, że nie pozostaje
pusta, tylko się napełnia — twierdzi Řičan. — Osobowość tworzy się, rośnie i utrzymuje podczas relacji z innymi osobami.

Trzecim aspektem istoty osobowości jest sposób zmierzania do celu. Konsekwencją życia w społeczeństwie jest realizacja celów. Są one formułowane w formie zadań lub oferowanych możliwości. Człowiek ma szansę, aby je aktywnie
przyswajać, korygować lub samodzielnie formułować. Może się zdarzyć, że skieruje je przeciwko swemu społeczeństwu. Człowiek jest „osobowością” najbardziej wówczas, kiedy decyduje się na realizację swego postanowienia
i wytrwale do tego dąży, kiedy staje się podmiotem”.

Cytowane powyżej myśli autor zebrał w formie definicji dotyczącej jednej sprawy:

Osobowość, to jednostka rozumiana jako integracja prowadząca do samorealizacji w interakcji z nowym środowiskiem.

Temat: O osobowości ogólnie

Przyczyny różnic osobowościowych

W psychologii od dawien dawna toczy się dyskusja na temat tego, co ma większy wpływ na kształtowanie się osobowości — cechy dziedziczne czy wychowanie i środowisko życia.

Jest to spór tak stary, jak odwieczny dylemat filozofów: co było pierwsze — jajko czy kura. Czy osobowość jest zdeterminowana już w chwili narodzin czy też tworzy się w trakcie dojrzewania w interakcjach z otaczającym światem? Na takie
pytania nie można dać konkretnych, czarno-białych odpowiedzi.

Spróbujmy dokładniej przeanalizować niektóre z elementów, które mogą z pewnością wywierać wpływ na rozwój i jakość osobowości.

Dziedziczność

Dziedziczność dotyczy tych aspektów osobowości, które zostały zdeterminowane w chwili poczęcia. W opinii społecznej istnieje głębokie przekonanie, że genetyka jest podstawą osobowości. Opinie typu „wykapany tata” albo „nie mogła tego odziedziczyć po nikim z naszej rodziny” wynikają właśnie z takiego pojmowania istoty rzeczy. Dziedziczność maznaczący wpływ na cechy fizyczne takie jak figura, podobieństwo, kolor oczu lub włosów, system nerwowy, muskulatura
itp.

Najcenniejszym źródłem informacji w tej kwestii są badania nad bliźniętami jednojajowymi. Wiadomo, że mają one prawie identyczny materiał genetyczny, ponieważ zarodki powstały na skutek podziału już zapłodnionego jajeczka,
w którym zostały „zapisane” wszystkie geny nowo powstałej istoty. Szczególnie interesujące są dane o bliźniętach, z których część była wychowywana razem, a część oddzielnie. Stwierdzono na przykład, że bliźnięta wychowane w różnych
rodzinach są pod pewnymi względami bardziej do siebie podobne niż wychowywane razem przez całe życie. W przypadku innych cech jest odwrotnie. Można stwierdzić wyraźny wpływ środowiska — trochę inaczej rozwijały się bliźnięta,
które wychowywały się razem i tworzyły dla siebie najbliższe „środowisko”, a nieco inaczej te, w przypadku których nie było takiej możliwości. Z tych badań możemy wysnuć kilka wniosków:

• Dziedziczność stanowi potencjał, który rozwinie się dopiero w trakcie wychowania i pod wpływem środowiska. Ilość każdego składnika jest proporcjonalnie zdeterminowana przez stan środowiska.

• W stosunku do poszczególnych cech osobowości możemy zauważyć bardzo zmienny zakres działania zarówno dziedziczności, jak i środowiska.

• Żeby zrozumieć daną osobowość, należy wziąć pod
uwagę oba składniki dziedziczności — genetyczny i uzyskany wskutek wychowania — oraz ich wzajemną interakcję.

• Dziedziczność determinuje zakres możliwości cech; dopiero w tak utworzonych ramach decydującą rolę odgrywa wpływ środowiska. Uważa się, że genetyka
jest odpowiedzialna za około 60 – 70% różnic osobowościowych, a wychowanie za pozostałych 30 – 40%.

Temat: O osobowości ogólnie

Kultura

W najogólniejszym znaczeniu kultura oznacza różnorodność sposobów, na jakie różne społeczeństwa lub populacje organizują swoje życie. Antropolodzy już dawno dostrzegli, jak wielką rolę kultura odgrywa w tworzeniu osobowości człowieka.
Osoby urodzone w danej cywilizacji podlegają wpływom wartości, tradycji i norm akceptowanych przez społeczeństwo. Muszą przestrzegać zasad, które są uważane za właściwe. Kultura odpowiada za oczekiwania i role, które są konieczne do życia w tej społeczności. Faktem jest, że kultura jest czynnikiem unifikującym, może zawierać w swoich ramach nawet ekstremalne różnice wynikające z cech osobowościowych poszczególnych osób. Znany jest rozdźwięk pomiędzy etyką katolicką i protestancką w ramach jednej kultury chrześcijańskiej. W Indiach życie członków poszczególnych kast znacznie się różni, choć patrząc z oddali, można uznać, że to jeden obszar kulturowy.

Rodzina

Rodzina jest pierwotną grupą społeczną i kształtuje człowieka od jego wczesnego dzieciństwa. Rodzice i rodzeństwo odgrywają dominującą rolę w życiu dziecka i determinują jego rozwój. Istotny wpływ ma również dalsza rodzina — dziadkowie,
rodzeństwo rodziców oraz ich dzieci. Wpływ rodziców jest decydujący w szczególności w następujących dziedzinach:

• Rodzice swoimi zachowaniami wywołują sytuacje, które prowokują pewien typ zachowań u ich dzieci.
• Rodzice funkcjonują jak wzory, modele zachowań, które mają przeważnie znaczący wpływ na dzieci. Z reguły jest to wpływ pozytywny. Jeżeli dzieci identyfikują się z tymi wzorami, to przejmują je, a kiedy wpływ jest negatywny, odrzucają.
• Poprzez swe postępowanie rodzice wybiórczo nagradzają i karzą pewne rodzaje zachowań.

Poza cechami osobowości istotną rolę odgrywają także inne czynniki. Jednym z nich jest społeczno-ekonomiczny status rodziny, jej wielkość, poziom wykształcenia, wyznawana religia itp. Nikt nie zakwestionuje twierdzenia, że dziecko z biednej rodziny ma inne doświadczenia i możliwości niż to z bogatej.

Jedynacy są wychowywani inaczej niż dzieci w rodzinach wielodzietnych. Nie należy też zapominać o kolejności, w jakiej dziecko się urodziło, dlatego, że jest to „mikrokosmos istotnych doświadczeń społecznych na etapie dzieciństwa i dojrzewania”. Wiemy wszyscy, że od zarania dziejów dziecko pierworodne miało uprzywilejowaną pozycję i inaczej z nim postępowano.

Na podstawie charakterystyk osobowościowych można stwierdzić, że najstarsze dziecko w rodzinie częściej niż jego rodzeństwo ma skłonność do postrzegania świata jako uporządkowanej całości, czegoś przewidywalnego i racjonalnego. Z badań wynika także, że „pierworodne dzieci tej samej płci są wrażliwsze na przejawy odrzucenia i akceptacji przez społeczeństwo, rzadziej naruszają reguły ustalone przez autorytety, są bardziej ambitne i pilne, umieją lepiej współpracować, ale też są bardziej skłonne do lęków, poczucia winy, mniej otwarte i bardziej agresywne”. Inne badania świadczą o tym, że młodsze siostry starszych braci bywają najlepszymi żonami.Aneta S. edytował(a) ten post dnia 09.07.10 o godzinie 17:07

Temat: O osobowości ogólnie

Przynależność do grupy

Rodzina to tylko jedna z grup, do której należy człowiek.
Ludzie w trakcie swego życia należą do wielu różnych grup — od kolegów z piaskownicy w dzieciństwie, klasy w szkole, drużyny sportowej do współpracowników i członków klubów.

W grupach ta sama osoba może odgrywać wiele ról,
zdobywać doświadczenia i przeżycia, które z pewnością wywierają
wpływ na jej późniejsze życie.

Doświadczenia życiowe

Jak już stwierdziliśmy, oprócz elementów genetycznych na rozwój osobowości mają wpływ także czynniki kulturowe, rodzinne i przynależność do grup. Są to elementy, które dotyczą przeważnie innych osób. Musimy wziąć pod uwagę
jeszcze wpływ specyficznych i wyjątkowych zdarzeń, które spotykają człowieka. Udowodniono, że na przykład poczucie własnej wartości uzależnione jest od bardzo osobistych doświadczeń, do których należą możliwości osiągania swoich
celów, rozwój ambicji, niesprawianie zawodu i postępowanie w taki sposób, aby osiągać więcej, niż oczekują inni, zdolność wywierania wpływu na innych, zwyciężanie własnych słabości.

Sytuacje

Jakkolwiek osobowość jest względnie niezmienna i stabilna, to jej konkretne przejawy są także funkcją zaistniałych sytuacji. Różne sytuacje wymagają odmiennych reakcji i zachowań, a także aktywizują różne elementy osobowości.

Osobowości nie można traktować oddzielnie bez względu na wpływ zmiennych wynikających z kontekstu zdarzeń. Pomimo że założenie o zależności naszych zachowań od zaistniałych sytuacji wydaje się dobrze uzasadnione i logiczne,
psycholodzy nie utworzyli na razie zadowalającej klasyfikacji i typologii różnych typów sytuacji. Nie zdołali nawet ustalić, na podstawie jakich parametrów należałoby oceniać te okoliczności. „Na razie widocznie nie zbliżamy się do utworzenia takiego systemu klasyfikacji sytuacji, który umożliwiłby
ich systematyczną analizę” — twierdzi psycholog L. Schrest. Pomimo wszystko wiemy, że niektóre sytuacje mają większy wpływ na osobowość niż inne. Nawiązując
do ewentualnych przyszłych taksonomii, należy wspomnieć, że sytuacje różnią się na przykład tym, jak wiele ograniczeń nakładają na nasze typowe zachowanie.

Temat: O osobowości ogólnie

Reasumując

Zachowania ludzkie nie są przypadkowe.
Pomimo że w znacznej mierze możemy kierować się wolą, możemy przewidywać te zachowania, ponieważ rządzą się one pewnymi zasadami. Jeśli więc w zachowaniach istnieją pewne reguły, reakcje się powtarzają, są jakieś wielkości stałe, to z pewnością powstałe w ten sposób różnice można klasyfikować — są one zupełnie naturalne, nie są dewiacjami lub patologiami. W związku z tym nie wartościujemy tych różnic, a w żadnym razie nie utożsamiamy z błędami, wadami lub złą wolą.

Żeby móc tolerować czyjąś odmienność i pogodzić się z nią, nie odbierać jej jako przejaw złej woli, wadę lub coś mniej wartościowego, trzeba się bardzo wysilić. Należy zacząć od poznania samego siebie.

Jaka będzie z tego korzyść? Taka, że zaczniemy postrzegać swego partnera w pracy i poza nią jak INNĄ osobę, jak kogoś, kogo być może do końca nie rozumiemy, ale — o dziwo — łatwiej będzie nam go tolerować, a być może z czasem nawet go polubimy.

Analogicznie może się zdarzyć, że inni ludzie, z którymi nie darzymy się nawzajem sympatią, zaczną nas lepiej rozumieć i odbierać w inny sposób.
Różnica pomiędzy ludźmi polega przede wszystkim na tym, że każdy jest inaczej zorientowany, a także przeważają u niego różne funkcje psychiczne. Te, z których my korzystamy, u innych mogą być przytłumione. Poza tym ludzie
inaczej zachowują się w sytuacjach „normalnych”, a inaczej w ekstremalnych.

Ukierunkowanie cech psychicznych lub dominacja jednej z funkcji działa dobrze do chwili, aż znajdziemy się w sytuacji, kiedy nasza jednostronność nie pozwoli na przystosowanie się do zaistniałych zmian. Zdarza się to na przykład
wtedy, kiedy wchodzimy w bliski związek z osobą o innym typie osobowości. Przeciwieństwa powodują silne tarcia. Powstają nieporozumienia, a następnie tendencja do zrzucania winy na drugą osobę, ponieważ ma ona te cechy, które u nas się nie rozwinęły. Mamy je do dyspozycji w mniej znaczącej postaci, dlatego nie uważamy ich za istotne, czasem traktujemy jako zbyteczne, w najgorszym wypadku nieprzyjemne, przeszkadzające, złe13. Takie sytuacje nagminnie zdarzają
się w miejscach pracy, w związkach partnerskich, pomiędzy rodzicami i dziećmi, w szerokim społeczeństwie, w świecie polityki itp. Negatywne emocje skierowane przeciwko przeciwstawnym typom wynikają z tego, czego nie uświadamiamy sobie we własnej psychice i co przenosimy na innych. Jeżeli nie jesteśmy w stanie rozpoznać u siebie treści zawartej w projekcji, mamy tendencję do traktowania
drugiej osoby jak kozła ofiarnego i zwalamy na nią całą winę.

Poprzez świadomą akceptację i ukierunkowany rozwój własnej osobowości,
oddziaływanie na jej mocne i słabe strony możemy osiągnąć stan równowagi i pełniejszego zrozumienia innych ludzi. Możemy wówczas znacznie lepiej doceniać ich wkład, zwłaszcza dotyczący elementów będących poza zasięgiem naszych zdolności i możliwości. W ten sposób można zapobiegać wzajemnej opozycji funkcji świadomego i nieświadomego ukierunkowania poszczególnych osób, które mogłoby się skończyć niepotrzebnym i bezsensownym konfliktem.

Należy zacząć od siebie. Trzeba absolutnie zastosować się do rady z szekspirowskiego Hamleta: „przede wszystkim zostań wierny sam sobie, a wyniknie z tego, tak jak z nocy dzień, że nie będziesz zdradzał innych”. O ile nie uzyskamy jak najprawdziwszego wizerunku siebie samego, mało prawdopodobne,
że uda się nam to osiągnąć w przypadku innych.

O osobowościach można powiedzieć wiele ogólnych i zawsze aktualnych twierdzeń. Należy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że istnieje mnóstwo odcieni i odstępstw od reguły, które trudno generalizować, jeśli nie chcemy, aby wynikły
z tego banały. Wiele rzeczy można wyjaśnić lub opisać. Zachowanie konkretnego człowieka w konkretnej sytuacji trudno jednak przewidzieć. Zawsze będzie
to mniej lub bardziej dokładne przybliżenie.

Autor - Michal CakrtAneta S. edytował(a) ten post dnia 09.07.10 o godzinie 18:33

Temat: O osobowości ogólnie

Nic nie piszecie, a ja mam kilka refleksji dotyczacych tego, co powyzej.
Wczoraj przeczytalam ciekawy artykul psychologa - prof. Necki nt. tworczosci, w tym m.in. dziedzicznosci inteligencji. Otoz dziedziczy sie ja w wysokosci ok. 50%!

Interesujace jest tez przytoczenie w kontekscie tworczosci trojczynnikowego modelu osobowosci autorstwa Hansa Eysenck'a, ktorych wymiarami sa:

- psychotyczność/oschlosc emocjonalna, aspolecznosc, wybuchowosc, kreatywnosc/ - uspolecznienie/konformizm, altruizm/
- ekstrawersja - introwersja
- neurotyczność - rownowaga emocjonalna

Necka twierdzi, ze osoby tworcze maja nature wykazujaca bardziej cechy psychotyczne, niz uspolecznione.

Interesujace sa rowniez jego uwagi dotyczace podatnosci na depresje osob tworczych. Dotyka ona 1% osob normalnej populacji, a w grupie tworcow diagnozuje sie ja 10 razy czesciej.

Te dwie ostatnie uwagi moga miec, aczkolwiek nie musza oczywiscie, odniesienie do enneagramowych Czworek.

Temat: O osobowości ogólnie

Aneta S.:
Kultura

W najogólniejszym znaczeniu kultura oznacza różnorodność sposobów, na jakie różne społeczeństwa lub populacje organizują swoje życie. Antropolodzy już dawno dostrzegli, jak wielką rolę kultura odgrywa w tworzeniu osobowości człowieka.
Osoby urodzone w danej cywilizacji podlegają wpływom wartości, tradycji i norm akceptowanych przez społeczeństwo. Muszą przestrzegać zasad, które są uważane za właściwe. Kultura odpowiada za oczekiwania i role, które są konieczne do życia w tej społeczności. Faktem jest, że kultura jest czynnikiem unifikującym, może zawierać w swoich ramach nawet ekstremalne różnice wynikające z cech osobowościowych poszczególnych osób. Znany jest rozdźwięk pomiędzy etyką katolicką i protestancką w ramach jednej kultury chrześcijańskiej. W Indiach życie członków poszczególnych kast znacznie się różni, choć patrząc z oddali, można uznać, że to jeden obszar kulturowy.

Sprawa wydaje się o tyle ważna, że jak powiedział słynny antropolog Claude Lévi-Strauss to kultura tworzy człowieka (osobowość) a nie człowiek kulturę.
Pewnie zawiera się w tym stwierdzeniu prowokacja intelektualna, ale jak się głębiej zastanowić, to ma to sens.

Temat: O osobowości ogólnie

Piotr S.:
Sprawa wydaje się o tyle ważna, że jak powiedział słynny antropolog Claude Lévi-Strauss to kultura tworzy człowieka (osobowość) a nie człowiek kulturę.
Pewnie zawiera się w tym stwierdzeniu prowokacja intelektualna, ale jak się głębiej zastanowić, to ma to sens.

W nawiazaniu do Twojej wypowiedzi w odslonie niepowaznej:

http://www.facebook.com/video/video.php?v=118944998150...

Temat: O osobowości ogólnie

W nawiazaniu do Twojej wypowiedzi w odslonie niepowaznej:

http://www.facebook.com/video/video.php?v=118944998150...

:)))

Mały mistrz tańca latynoamerykańskiego.

Uzdolnienia jako wypadkowa dziedzicznych cech i wychowania (rozwój fizyczny) pod wpływem określonej muzyki ? :)

Temat: O osobowości ogólnie

Piotr S.:

:)))

Mały mistrz tańca latynoamerykańskiego.

Uzdolnienia jako wypadkowa dziedzicznych cech i wychowania (rozwój fizyczny) pod wpływem określonej muzyki ? :)

Dobre, nie?:)))
Normalnie mi szczeka opadla.:)))
Chlopaczek, a raczej jego umiejetnosci to z pewnoscia wytwor kultury. No innych czynnikow tez, ale generalnie czy jakiekolwiek dziecko w Polsce mialoby szanse tak tanczyc?
Mimo niewatpliwie podobnych zdolnosci?:)

Temat: O osobowości ogólnie

Aneta S.:
Reasumując

Negatywne emocje skierowane przeciwko przeciwstawnym

typom wynikają z tego, czego nie uświadamiamy sobie we własnej psychice i co przenosimy na innych. Jeżeli nie jesteśmy w stanie rozpoznać u siebie treści zawartej w projekcji, mamy tendencję do traktowania
drugiej osoby jak kozła ofiarnego i zwalamy na nią całą winę.

Poprzez świadomą akceptację i ukierunkowany rozwój własnej osobowości,
oddziaływanie na jej mocne i słabe strony możemy osiągnąć stan równowagi i pełniejszego zrozumienia innych ludzi. Możemy wówczas znacznie lepiej doceniać ich wkład, zwłaszcza dotyczący elementów będących poza zasięgiem naszych zdolności i możliwości. W ten sposób można zapobiegać wzajemnej opozycji funkcji świadomego i nieświadomego ukierunkowania poszczególnych osób, które mogłoby się skończyć niepotrzebnym i bezsensownym konfliktem.

Należy zacząć od siebie.

W nawiązaniu do tego co napisałaś, to chciałbym przytoczyć fragment wywiadu z Wojciechem Brylewskim (ma 49 lat. W 1978r. założył zespół Kryzys, jeden z pierwszych polskich zespołów punkrockowych. Lider i założyciel grup rockowych Brygada Kryzys, Izrael, Armia, które w latach 80 należały do najpopularniejszych zespołów sceny niezależnej).

Kilka lat temu (nie tak dawno) popadł w ostry alkoholizm. Jak sam mówi to miał do wyboru szpital psychiatryczny lub drewniana jesionka.

Dziennikarz pyta: To w jaki sposób udało się panu wstać z łóżka?

Brylewski: Nie obciążałem świata za swoje porażki. Wszystko, co złe w życiu, wziąłem na siebie. Nikogo nie obwiniałem. I to mi pomogło. Poczułem się twardy, męski, nie użalałem się i nie gniłem tylko w wyrku. Dla mnie było ważne, by przyznać się, że za spieprzone swoje życie tylko ja jestem odpowiedzialny. Tak ku.....wa to moja wina. Potem zrozumiałem, że muszą się cieszyć małymi sukcesami. Nie wszystko uda się naraz. Że powoli, krok po kroku. Dojście do pionu zajęło mi pięć lat.

To tak na temat uświadomienia sobie słabych stron osobowości i fundamentalnych zmian dokonywanych w życiu. Jak wynika z w/w wywiadu możliwych, po przyznaniu się przed samym sobą do własnych słabości.
A to chyba (wiem coś o tym) jest najtrudniejsze.Piotr S. edytował(a) ten post dnia 13.07.10 o godzinie 22:15

Temat: O osobowości ogólnie

Aneta S.:

Piotr S.:
:)))

Mały mistrz tańca latynoamerykańskiego.

Uzdolnienia jako wypadkowa dziedzicznych cech i wychowania (rozwój fizyczny) pod wpływem określonej muzyki ? :)

Dobre, nie?:)))
Normalnie mi szczeka opadla.:)))
Chlopaczek, a raczej jego umiejetnosci to z pewnoscia wytwor kultury. No innych czynnikow tez, ale generalnie czy jakiekolwiek dziecko w Polsce mialoby szanse tak tanczyc?
Mimo niewatpliwie podobnych zdolnosci?:)

Nie miało by szans :)
Dziecko w Polsce nie słucha (może bardzo rzadko) świetnej, rytmicznej muzyki.

Temat: O osobowości ogólnie

Czy można wyróżnić osobowość menedżerską ?

Wydaje mi się, że chyba nie.

I w polemice zestawiam cechy osoby dążącej do sztuki w miłości i zarządzaniu.

Miłość a Zarządzanie (część 1) traktuje te elementy synonimicznie...

Czy słusznie ?

http://www.slideshare.net/manageordie/love-management-...