Tą historię przeżyłem naprawdę. Mam już ponad 50 lat. Kiedyś byłem młody, prowadziłem zdrowy tryb życia, min biegałem po 15 km dziennie i był to chyba rok 1979. Była jesień, zimno i padał deszcz. Jak co dzień pokonywałem swoją trasę w elastycznym dresie. Po tym treningu zaczęło mnie wszystko swędzieć, myślałem , że zwariuję. Wszedłem do wanny z ciepłą wodą, jeszcze gorzej, z pokrzywki na rękach, brzuchu i szyi, z tyłu kolan powstawały większe bąble. Od tego czasu, nieprzerwanie przez ok 4 lata trwał mój prawdziwy koszmar życiowy. Spanie-bez ubrania i przykrycia itd. Jak wchodziłem np z zimnego do ciepłego mieszkania wiedziałem co za chwilę będzie się działo z moim organizmem. Zaczynało się to zawsze tak samo, robiło mi się ciepło w górze głowy, następnie swędzenie głowy, dalej od wewnętrznej strony rąk na przegubach, szyi brzuchu i całe ciało, straszne swędzenie,pokrzywka i bąble, które znikały za jakiś czas, kiedy ochłodziłem ciało rozbierając się do naga. Można sobie tylko wyobrazić jak miałem przerąbane. Szkoła średnia, klasówka, wywołanie do tablicy a ja już czułem co za chwile mnie czeka, ściąganie w kiblu ubrania i chłodzenie ciała. Wystarczyły małe promienie słońca padające na głowę a ja już wariowałem tak mnie wszystko swędziało. Także chodzenie po ulicy tylko bardzo wolnym krokiem i w cieniu drzew. Zacząłem unikać towarzystwa i zabaw. Zerwałem ze swoją dziewczyną pod jakimś wymyślonym pretekstem. Pamiętam, że wystarczył najmniejszy stres, ktoś zwrócił na mnie uwagę, peszyłem się i koniec...wyjście do toalety, rozbieranie się do naga i czekanie aż ten koszmar po ok pół godziny minie. Chodziłem do lekarzy dermatologów , nic mi nie powiedzieli-wapno do picia i jakiś smar, które nic mi nie pomagały. Przez tą chorobę, odizolowałem się od społeczeństwa i przyjaciół, opuszczałem lekcje, nie zdawałem matury bo wiedziałem. że nie dam rady. Byłem na granicy popełnienia samobójstwa. Po ok dwóch latach męki, kupiłem sobie paczkę marlboro i nauczyłem się palić. Jak widać próbowałem ratować się przed tą chorobą na wszystkie możliwe , desperackie.sposoby. Po ok 4 latach męki otrzymałem bilet do wojska i załamałem się już całkowicie. Mama powiedziała mi, żebym jechał do Biskupca Reszelskiego , tam na pewno orzekną, że nie nadaje się do odbywania służby wojskowej. No i stało się, cud-dosłownie. Wychodzę na stacji PKP w Biskupcu, była wiosna i słońce mocno świeciło a ja czuję, że pot mam na czole, nic mi nie jest, jak ręką odjął. Do jednostki wojskowej -biegłem, szczęśliwy :). Na zaprawach porannych patrzyli na mnie jak na wariata tak sobie dawałem w kość, próbowałem nadrobić stracony czas swojej pasji - bieganiu. Po tym jak zmieniłem klimat wszystko wróciło do normy i już nigdy ten koszmar się nie powtórzył. Dodam tylko, że mieszkałem w połud-zach Polsce w tkzw Worku Turoszowskim. Szkoda, że lekarze nie powiedzieli mi wcześniej, że jestem uczulony na własny pot i bym zmienił klimat. Nie zmarnował bym swoich najpiękniejszych lat i pewnie moje życie ułożyłoby się całkiem inaczej. Pozdrawiam z nadzieją, że tą historią komuś pomogłem. Mirek
пропозиції роботи
