Temat: Zawód: Ambasador RP

Zawód: ambasador RP

Zainteresowany polityką zagraniczną, rozumiejący interesy państwa polskiego, potrafiący nawiązywać kontakty i w sposób niekontrowersyjny prezentować swoje racje – takimi cechami powinien charakteryzować się dobry ambasador RP.

Ambasador to mianowany przez prezydenta – na wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych, zaakceptowany przez Prezesa Rady Ministrów – pełnomocny przedstawiciel Rzeczypospolitej Polskiej w innym państwie lub przy organizacji międzynarodowej. Ambasador RP reprezentuje Polskę za granicą, chroni interesy RP i jej obywateli, działa na rzecz promocji jej kultury, nauki i gospodarki, dąży do utrzymania jak najlepszych stosunków i nawiązania współpracy między obydwoma państwami. Długość trwania kadencji ambasadora oraz limity jej odbywania nie są określone w ustawie. Na przykład Hanna Suchocka jest ambasadorem od 2001 roku.

Wykształcenie i cechy przydatne do pracy w dyplomacji

— Dyplomaci zasadniczo mają wykształcenie humanistyczne (historia, politologia i stosunki międzynarodowe, filologie obce), prawnicze lub ekonomiczne. Jednak przygotowanie teoretyczne bywa mniej przydatne niż cechy osobowościowe i praktyka nabyta w zawodzie. Ambasador zgodnie z klasyczną definicją ma negocjować, informować i reprezentować.
Oczywiście mieści się w tym działanie na rzecz interesów ekonomicznych, obecności kulturalnej i opieki nad współobywatelami. Aby dobrze wykonywać te zadania, powinna go cechować łatwość kontaktu z ludźmi, naturalna uprzejmość i sympatia, które go dobrze uspasabiają, czyli powodują, że chętnie go się słucha i równie chętnie dzieli informacjami czy ocenami. Musi wykazywać się autorytetem i wiarygodnością, aby budzić zaufanie i móc przekonywać. Powinien zajmować stanowisko wyważone i umiarkowane, unikając sądów stronniczych i skrajnych, które utrudnią mu kontakty w przyszłości. Jako gospodarz powinien być rozmówcą ciekawym, różnorodnym, nieograniczającym się do tematów zawodowych, co podniesie jego atrakcyjność towarzyską, wpływając na wizerunek — mówi Tomasz Orłowski, ambasador RP we Francji.

Każdy dyplomata powinien zyskać wiedzę z dziedziny prawa międzynarodowego, ekonomii oraz współczesnych mediów. Nie jestem przekonany, by jedna szczególna dziedzina wiedzy wyposażała przyszłego dyplomatę we wszelkie umiejętności, jakimi powinien się posługiwać — uzupełnia Marek Ziółkowski, ambasador RP w Nairobi.

– Szczególnie trzy kierunki studiów są mocno reprezentowane w dyplomacji, nie tylko zresztą polskiej: prawo, stosunki międzynarodowe i ekonomia. Kierunki te dają pewne pensum wiedzy oraz nawyki, które w dyplomacji są bardzo przydatne. Dobre podstawy teoretyczne dają z pewnością studia prawnicze, ponieważ uczą retoryki oraz sztuki negocjacyjnej. Świetne podstawy dają też studia ekonomiczne, ucząc mechanizmów rządzących gospodarką, niewątpliwie ważnych z punktu widzenia polityki. Bardzo ważną stroną działalności ambasadora są kontakty. Musi on rozmawiać z najprzeróżniejszymi ludźmi, wysokimi urzędnikami, przedstawicielami polityki, ośrodków opiniotwórczych i mediów. Ambasador musi również analizować to, czego się dowie, musi przedstawiać swoje racje – i to jest druga, nie mniej ciekawa, bo intelektualna strona tej działalności. Ambasador musi też inicjować nowe przedsięwzięcia i kontakty, no i reprezentować, uczestniczyć w ważnych wydarzeniach i uroczystościach. Ambasador powinien też w miarę możliwości prowadzić życie prywatne – mówił w wywiadzie dla iPolen.at Jerzy Margański po objęciu stanowiska ambasadora RP w Austrii .

Ambasador – stopień dyplomatyczny i stanowisko pracy

Stopnie dyplomatyczne w służbie zagranicznej
Art. 8 ust. 1.
Ustanawia się, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 2, następujące stopnie dyplomatyczne w służbie zagranicznej:
1) ambasador tytularny,
2) radca - minister,
3) I radca,
4) radca,
5) I sekretarz,
6) II sekretarz,
7) III sekretarz,
8) attaché.

Art. 10 ust. 2
Osobom wyznaczonym do wykonywania zadań Ministra Obrony Narodowej w placówce zagranicznej nadaje się stopień dyplomatyczny:
1) attaché obrony (wojskowego, morskiego, lotniczego) albo
2) zastępcy attaché obrony (wojskowego, morskiego, lotniczego).

Stopień ambasadora tytularnego, na wniosek dyrektora generalnego służby zagranicznej, nadaje minister właściwy do spraw zagranicznych. Zgodnie z ustawą o służbie zagranicznej stopień dyplomatyczny można nadać członkowi służby zagranicznej, który:
1.odbył 18-miesięczną aplikację dyplomatyczno-konsularną w ministerstwie spraw zagranicznych, obejmującą służbę przygotowawczą w rozumieniu ustawy o służbie cywilnej, albo jest urzędnikiem służby cywilnej, albo ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej,
2.złożył egzamin dyplomatyczno-konsularny,
3.zna co najmniej dwa języki obce,
4.posiada tytuł magistra lub równorzędny,
5.wykazuje się odpowiednim stanem zdrowia psychicznego i fizycznego.
Istnieją jednak okoliczności, w których kandydat na ambasadora posiadający odpowiednie doświadczenie zawodowe w sferze stosunków zagranicznych może mieć skrócony okres aplikacji lub być zwolnionym z jej odbywania.

Aplikacja dyplomatyczno-konsularna

Praktyki w ambasadzie RP
Pekin
Moskwa
Lizbona
Londyn
Haga
Berlin
Skopje
Aplikację dyplomatyczno-konsularną organizuje i przeprowadza dyrektor generalny służby zagranicznej. Nabór na aplikację jest otwarty oraz odbywa się w drodze konkursu ogłoszonego w Biuletynie Służby Cywilnej. Aplikacja kończy się egzaminem dyplomatyczno-konsularnym. Aplikantem może zostać polski obywatel.

Osoby zainteresowane pracą w dyplomacji zagranicznej, w tym studenci, powinni zwrócić uwagę na praktyki w ambasadach. Na stronach internetowych poszczególnych placówek zagranicznych można znaleźć szczegółowe informacje o tym, do kogo skierowane są praktyki i jakich formalności w jakich terminach trzeba dopełnić, aby się na nie dostać.

Profity i ograniczenia pracy na stanowisku ambasadora

Objęcie stanowiska ambasadora wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania, zazwyczaj na kilka lat. W tym okresie można poznać nowy kraj, jego kulturę i obyczaje. Ułatwiają to profity w postaci stosownego wynagrodzenia (określonego dla członków korpusu służby cywilnej) oraz dodatków do niego. Przykładowo, członkom służby zagranicznej zapewnia się m.in.:
•nieodpłatne korzystanie z lokalu mieszkalnego oraz częściowy zwrot kosztów jego eksploatacji,
•pokrycie kosztów podróży przesiedleniowej oraz – raz na 2 lata – podróży urlopowej do kraju członka służby zagranicznej, a także zwrot kosztów podróży i przewozu w przypadkach szczególnych i losowych,
•zwrot uzasadnionych, udokumentowanych kosztów leczenia w państwie przyjmującym oraz kosztów leczenia przebywających z nim stale za granicą członków rodziny,
•zwrot opłat za naukę dzieci ze względu na szczególne warunki państwa przyjmującego, jeżeli nie mają one możliwości uczęszczania do bezpłatnej publicznej szkoły typu podstawowego lub średniego,
•zasiłek adaptacyjny na pokrycie kosztów zagospodarowania się w państwie przyjmującym.
Objęcie stanowiska ambasadora to nie tylko profity, ale również ograniczenia dla samego dyplomaty i członków jego rodziny — Wyrzeczenia dotyczą prywatnej i rodzinnej strony życia, które w części oczywiście wynagradza prestiż stanowiska. Są nimi: pełna dyspozycyjność 24 godziny na dobę łącznie z weekendami, niosąca również ograniczenia dla prywatności, konieczność rezygnacji współmałżonka z własnej kariery zawodowej i podporządkowanie się rytmowi przeprowadzek, częste zmiany szkół dzieci i odrywanie ich od kręgu przyjaciół — mówi ambasador Orłowski.

Czas i miejsce pracy ambasadora nie są stałe. W praktyce, jeżeli wymagają tego potrzeby służby zagranicznej, ambasador wykonuje pracę poza normalnymi godzinami pracy, ponadto może być czasowo (na ok. 6 miesięcy) przeniesiony do innej placówki zagranicznej.

Zuzanna Brud, Bankier.plAlicja Elżbieta Samol edytował(a) ten post dnia 03.03.13 o godzinie 15:04