Temat: Naruszenie dóbr osobistych, zniesławienie?

Dzień dobry,

chciałbym poradzić się w pewnej kwestii.
Otóż jakiś czas temu konkubina zdradziła mnie i potraktowała w sposób nienormalny. Wpadłem z tego powodu w depresje, co wiązała się z leczeniem, pobytem na oddziale dziennym psychiatrycznym, pomocą psychiatry i psychologów.
Nie mając kontaktu z tą osobą postanowiłem opisać cała nasza historię i sytuacje rodzinne na forum szukając odpowiedzi u innych osób o co mogło pójść. W temacie pisałem wiele rzeczy z naszego wspólnego czasu razem spędzonego oraz wiele spraw rodzinnych swoich jak i tej osoby. I tych dobrych i tych złych.
Nie używałem nazwiska w żadnym przypadku. Jednak po imieniu i wielu czynnikach takich jak i moje imię różnica wieku itp ktoś (zapewne osoba współpracująca) skojarzył tą osobę i poinformował jej przełożonych co końcem doszło do tej osoby.
Czy zatem z tego tytułu ta osoba może dochodzić na drodze sądowej rozszczeń wobec mnie w przypadku gdzie nie operowałem ani imieniem i nazwiskiem tej osoby, a poprzez skojarzenie kogoś obcego dotarło to do jej kręgu zawodowego i wywołało jakieś tam straty?

Dziękuję za odpowiedzi

Temat: Naruszenie dóbr osobistych, zniesławienie?

Art. 212. § 1. kk Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. (173) Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Oznaczenie osoby pomówionej nie musi być imienne, lecz nie mogą powstać wątpliwości, kogo dotyczy zniesławiający zarzut.

Niewymienienie z nazwiska osoby zniesławionej nie ma znaczenia dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej za pomówienie w sytuacji "(...) jeśli nie ma wątpliwości, jakiej osoby zniesławienie dotyczy (...) jeśli z zestawienia innych okoliczności łatwo można było wywnioskować, kogo mianowicie rozgłaszający miał na myśli; wystarcza do tego podanie takich cech wyróżniających, które pozwalają obiektywnie wnioskować, iż zniesławiające działanie dotyczyło danej osoby" (orzeczenie SN z 23 grudnia 1924 r., II K 2249/1924, Zb.O. 1924, poz. 231).

Oczywiście przestępstwa tego można sie dopuścić tylko umyślnie.

Kodeks cywilny
Art. 24. § 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.

Przepis wymienia przesłanki i środki sądowej ochrony dóbr osobistych. Przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są:
1) istnienie dobra osobistego,
2) zagrożenie lub naruszenie tego dobra,
3) bezprawność zagrożenia lub naruszenia.
Pierwsze dwie przesłanki udowodnić musi powód dochodzący ochrony; pozwany może bronić się, wykazując, że nie działał bezprawnie. Jest to bardzo korzystne dla powoda rozłożenie ciężaru dowodu

Trudności wiążą się z precyzyjnym określeniem kryteriów, według których należy oceniać, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych. Jako bezsporne przyjmuje się, że należy kierować się kryteriami obiektywnymi a nie subiektywnymi (szerzej na ten temat w uwagach do art. 23). Niekiedy jednak ocena ściśle obiektywna, odwołująca się do oceny rozsądnej, społecznej, może prowadzić do błędnych wyników. Wiąże się to z przyjętymi jedynie w danych środowiskach zwyczajami, językiem, wartościami. To, co w danym środowisku jest powszechnie akceptowane i neutralne, w opinii zewnętrznej może być niekiedy uznane za zniewagę czy zniesławienie; nie są również wyłączone sytuacje odwrotne. Zachodzi w takim razie konieczność budowania kryteriów oceny według miary, zwyczajów środowiska, o ile do analizowanego zachowania doszło w kręgu tego środowiska, a strony sporu (poszkodowany i sprawca) akceptowali jego zwyczaje. Niekiedy reguły środowiskowe mogą stać w jaskrawej sprzeczności z zasadami przyjętymi w społeczeństwie (kodeks recydywistów). Jeśli zasady te są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego nie jest możliwe ocenianie wedle nich, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych (szerzej na ten temat B. Kordasiewicz, W sprawie obiektywnych i subiektywnych kryteriów oceny naruszenia dóbr osobistych (w:) Prace z prawa cywilnego..., s. 17 i n.).