Temat: Przestrzeganie praw człowieka w Korei Północnej

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_cz%C5%82owieka_w_Ko...

http://hrw.org/doc/?t=asia&c=nkorea

http://web.amnesty.org/library/eng-prk/index


Przestrzeganie praw człowieka w Korei Północnej (Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej) jest stałym przedmiotem troski rządów wielu państw i organizacji pozarządowych, donoszących o porażce północnokoreańskich władz w zapewnieniu ochrony praw człowieka własnym obywatelom. Organizacja Narodów Zjednoczonych wystosowała w stronę rządu Korei Północnej szereg rezolucji dotyczących przestrzegania praw człowieka w tym kraju, jednak władze Korei Północnej nie zgodziły się na wpuszczenie na jej terytorium żadnej niezależnej organizacji, która mogłaby ocenić sytuację. Z powodu zamkniętego systemu politycznego (obywatele Korei Północnej nie mogą dobrowolnie opuścić kraju) większość raportów na temat naruszeń praw człowieka i przypuszczeń, że północnokoreański stopień respektowania praw człowieka znajduje się na najniższym światowym poziomie nie może zostać poddane rzetelnej weryfikacji. Obywatele Korei Północnej znajdują się pod stałym nadzorem i nie wolno im prowadzić niekontrolowanych rozmów z cudzoziemcami. Jedynym nieocenzurowanym źródłem informacji z Korei Północnej są relacje uchodźców, którym udało się wydostać z kraju.

Obozy koncentracyjne i praca przymusowa

Korea Północna jest oskarżana o utrzymywanie systemu obozów koncentracyjnych, w których może przebywać do 200.000 więźniów, włączając w to dzieci, których jedyną zbrodnią jest posiadanie “wrogów klasowych” wśród rodziny. W niektórych obozach roczna śmiertelność może sięgać 25%. W relacjach uchodźców powtarzają się doniesienia o wysokiej śmiertelności wśród dzieci i głodzie panującym w obozach. Na porządku dziennym jest skrajna przemoc fizyczna stosowana wobec więźniów (bicie zwykle kończy się śmiercią).

Miejsca, w których według ustaleń znajdują się obozy koncentracyjne to: Haengyong (Hoeryong), Yodok, Kaechon, Chongjin, Hwasong, Kyungsung, Ongsong (zamknięty w 1987 po zamieszkach i masakrze więźniów), Senghori.

Głód

Klęska głodu która dotknęła Koreę Północną w latach 90 spowodowała śmierć od 600.000 do 3,5 miliona ludzi. Do roku 1999 międzynarodowa pomoc znacznie obniżyła wskaźniki śmiertelności. Wiosną 2005 World Food Program oświadczył, że istnieje natychmiastowe niebezpieczeństwo powrotu stanu klęski a władze Korei Północnej zmobilizowały miliony mieszkańców miast do pracy w rolnictwie.

Polityczna dyskryminacja i dystrybucja żywności

W północnokoreańskim społeczeństwie istnieje silny podział klasowy ze względu na rodzinę obywatela i jego poglądy polityczne. Refugees International, Lekarze bez Granic i Amnesty International oskarżają Koreę Północną o dyskryminowanie “wrogich” klas przy dystrybucji artykułów zaspokajających podstawowe potrzeby, w tym żywności. Rząd przy rozdziale pomocy wydaje się zupełnie pomijać niektóre “zamknięte” rejony cechujące się wyższym stopniem koncentracji członków “wrogich” klas.

Jednocześnie, w tym samym czasie, Korea Północna utrzymuje olbrzymią machinę wojenną i finansuje ekstrawagancki styl życia swojego lidera, Kim Dzong Ila. World Food Program obecnie stara się o 200 milionów dolarów na pomoc żywnościową dla Korei Północnej. Dla porównania północnokoreański budżet wojskowy za rok 2002 wyniósł 5,2 miliarda dolarów.

Porwania

Istnieje wiele raportów o zaangażowaniu instytucji rządowych Korei Północnej w porwania obywateli Korei Południowej, Japonii oraz innych państw. Celem tych porwań było użycie porwanych w procesie szkolenia północnokreańskich szpiegów. We wrześniu 2005, Kim Dzong Il w rozmowie z premierem Japonii Junichiro Koizumi potwierdził udział północnokoreańskich “specjalnych instytucji” w porwaniach japońskich obywateli i powiedział, że odpowiedzialni za te działania zostali ukarani. Pięciu porwanym osobom udzielono pozwolenia na odwiedzenie Japonii – wszyscy zdecydowali się nie wracać do Korei Północnej. Według oficjalnego stanowiska Korei Północnej ośmiu innych porwanych Japończyków zmarło w wyniku wypadków lub chorób.

Szacuje się, że około 4000 obywateli Korei Południowej zostało uprowadzonych od końca wojny koreańskiej. Rząd Korei Południowej mówi o 486 osobach, które powróciły do kraju (w większości rybacy). Adwokaci i członkowie rodzin oskarżają rząd o zbyt mały wysiłek lub jego brak w staraniach o to by uprowadzeni odzyskali wolność.

Pomimo przyznania się przed premierem Koizumi, rząd Korei Północnej w dalszym ciągu zaprzecza, że brał udział w porwaniach obywateli innych państw i odmawia współpracy w śledztwach, w których zachodzi podejrzenie takiego uprowadzenia.

Cenzura

Korea Północna sytuuje się na ostatnim miejscu indeksu wolności prasy publikowanym przez organizację Reporterzy bez Granic. Wszystkie media są kontrolowane przez partię rządzącą lub osobiście przez “Umiłowanego Przywódcę” Kim Dzong Ila. Narodowe media są poświęcone wyłącznie propagandzie politycznej i kulcie osób Kim Ir Sena i Kim Dzong Ila.

Odbiorniki radiowe i telewizyjne, które mogą być kupione na terenie Korei Północnej są zaplombowane i uprzednio nastawione na odbieranie jedynie rządowych częstotliwości. Manipulowanie odbiornikami i odbieranie sygnału radiowego lub telewizyjnego spoza Korei Północnej jest poważnym przestępstwem. W 2003 podczas partyjnej kampanii, przewodniczący każdej z komórek partii w sąsiedztwach i na wsi otrzymali instrukcje by sprawdzać plomby na wszystkich odbiornikach radiowych.

Jako, że Korea Północna i Południowa używają różnych systemów telewizyjnych (odpowiednio SECAM i NTSC) nie jest możliwe odbieranie transmisji telewizyjnej z zagranicy, jednak jest to możliwe przy granicy z Chinami.

Więcej:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_cz%C5%82owieka_w_Ko...