пропозиції роботи
Edward Jakubowicz
pedagog resocjalizacji,certyfikowany socjoterapeuta,trener umiejętności psychospołecznych, mediator rodzinny, Edukacja i Pomoc Psychologiczna Edward Jakubowicz
Wypowiedzi
-
Aby mieć możliwość przeczytania tego posta musisz być członkiem grupy ABCszkolenia
-
Ile jest żałoby w żałobie p. Prezesa ?Nie ma chyba takiej miary by dać odpowiedź po tym przemówieniu. Trauma widoczna na rzut oka i ucha
- 10.07.2017, 20:58
-
Jedyną opcją do normalności przeciw Zjednoczonej Prawicy jest Zjednoczona Centrolewica. Trzeba się zjednoczyć i pominąć partyjne ambicje.
- 3.07.2017, 13:44
-
Kogo posłowie K15 chcą oszukać? Świeczkę i ogarek byle było po naszemu
- 16.12.2016, 16:31
-
Antoni M. niszczy stare układy.........by mógł tworzyć swoje, nowe z lojalnym ale bez kompetencji Misiewiczem
- 8.09.2016, 18:11
-
Nie wiem czy to jest Polityka Historyczna czy Historia Polityczna? A najlepsza winna być Historia Prawdy !
- 21.07.2016, 13:50
-
Panie Prezesie. Państwo prawa bez demokracji to państwo policyjne pod rządami dyktatora.
- 4.06.2016, 12:36
-
Pan Marszałek Kuchciński jest "reprezentantem demokracji" istniejącej w Polsce zamykając usta posłom
- 18.05.2016, 10:05
-
Krzysztof Ryszard K.:
Czytając o tym boisku powędrowałem myślami dalej i skojarzyła mi się triada komunikacji hipnotycznej wg S.Gilligana: DOSTROIĆ, DOPEŁNIĆ, ZJEDNOCZYĆ. "Zasady" mogłyby się odnosić do pierwszego i drugiego elementu tej triady - w tym modelu, w innym byłoby pewnie inaczej.
Precyzując poprzednią myśl, jeśli terapeuta uzna, że podejmując terapię rodzinną osiągnie zamierzone cele, to w porządku. Jeśli uznaje, że taka terapia nie leży mu - wiadomo, lepiej jej nie podejmować, albo pod superwizją, jeśli już ktoś by potrzebował takiego doświadczenia.
To nie terapeuta podejmuje terapię rodzinną tylko jego klienci czyli członkowie systemu rodzinnego i nie terapeuta wyznacz cele terapii tylko osoby uczestniczące w procesie terapeutycznym, któremu terapeuta przewodzi. -
Angelika A.:
Edward J.:
Dzień dobry Angeliko. Masz 21 lat a zachowujesz się jak mała nieporadna dziewczynka uzależniona od rodziców : co powiedzą i co zrobią jak się ich nie posłuchasz. Bądź niegrzeczną dziewczynką i uwolnij się. Postaw rodzicom jasne i czytelne granice w szczerej z nimi rozmowie. Powiedz im, że bardzo ich kochasz i są dla Ciebie i w Twoim życiu bardzo ważnymi osobami. Że pragniesz ich miłości, ale już jesteś dorosłą córką i chcesz żyć swoim życiem z wybranym przez siebie partnerem. Powiedz, że liczysz na ich pomoc wtedy, kiedy będziesz jej potrzebować.
Jeśli Cię kochają zaakceptują Twoje granice i wolność, jeśli nie to nie ma czego żałować, bo będzie to miłość toksyczna, zniewalająca, z której trzeba się szybko wyzwolić. Przetnij łączącą Cię pępowinę i żyj tak jak Ty chcesz. Jest to tylko Twoje życie i tylko jedno. PAMIĘTAJ !
Serdeczności
Ed Jakubowicz
Panie Edwardzie, w takim razie jak mam reagować, jak Odbierac słowa pretensji od rodziców, ze mam swobodę, pozwalają mi na wszystko, ze to nie do pomyślenia, nikt tak nie robi. Bardzo zle sie z tym czuje i przy moim pragnieniu wyprowadzki i usamodzielnienia sie, wspomnienie tego wszystko mi zakłóca. Czy to, ze mam swoje sprawy jest zle? Niczego nie zaniedbuje, dbam o dom, a popołudnia spędzam u partnera, gdzie rownież zajmuje sie domem. Ganiam za obowiązkami nie mając czasu dla siebie - chwilami zbiera sie we mnie uczucie, ze przecież mam 20 lat i nie tak powinno moje życie wyglądać. Ale następnie pojawia sie poczucie winy. Nie wiem jak ogarnąć swoje sprawy i dojść do ładu ze swoim życiem.
Odpowiedzi na Twoje pytania byłoby dobrze poszukać w sobie. Uważam, że nie potrafisz stawiać granic wyznaczających Twoje terytorium emocjonalne i psychologiczne. Pragniesz być za wszelką cenę ludziom bardzo potrzebna i dla nich ważna. Zastanów się dlaczego Ci tak na tym zależy? do czego Ci jest to potrzebne. Bo żyjesz wtedy nie swoim życiem tylko życiem innych. Tych od których dostajesz poczucie ważności i bycia potrzebną. Pomyśl, ile jesteś warta sama dla siebie i ile dla siebie znaczysz. To, że masz poczucie winy za niezaspokojone cudze potrzeby świadczy, że zle Ci ze sobą. Pozwalasz więc innym na zniewolenie , nie szanując siebie i swoich potrzeb oraz na ingerencję w Twoje życie. Postaw jasne granice wszystkim bliskim. Chyba, że boisz się dorosnąć, podejmować decyzje i wziąć odpowiedzialność za swoje życie.
Myślę, że chyba terapia byłaby najlepszym wyjściem dla Ciebie. Jeśli się zdecydujesz daj znać. Coś z tym zrobimy.
Serdeczności
Ed Jakubowicz -
Dzień dobry Angeliko. Masz 21 lat a zachowujesz się jak mała nieporadna dziewczynka uzależniona od rodziców : co powiedzą i co zrobią jak się ich nie posłuchasz. Bądź niegrzeczną dziewczynką i uwolnij się. Postaw rodzicom jasne i czytelne granice w szczerej z nimi rozmowie. Powiedz im, że bardzo ich kochasz i są dla Ciebie i w Twoim życiu bardzo ważnymi osobami. Że pragniesz ich miłości, ale już jesteś dorosłą córką i chcesz żyć swoim życiem z wybranym przez siebie partnerem. Powiedz, że liczysz na ich pomoc wtedy, kiedy będziesz jej potrzebować.
Jeśli Cię kochają zaakceptują Twoje granice i wolność, jeśli nie to nie ma czego żałować, bo będzie to miłość toksyczna, zniewalająca, z której trzeba się szybko wyzwolić. Przetnij łączącą Cię pępowinę i żyj tak jak Ty chcesz. Jest to tylko Twoje życie i tylko jedno. PAMIĘTAJ !
Serdeczności
Ed Jakubowicz -
Dzień dobry Angeliko. Masz 21 lat a zachowujesz się jak mała nieporadna dziewczynka uzależniona od rodziców : co powiedzą i co zrobią jak się ich nie posłuchasz. Bądź niegrzeczną dziewczynką i uwolnij się. Postaw rodzicom jasne i czytelne granice w szczerej z nimi rozmowie. Powiedz im, że bardzo ich kochasz i są dla Ciebie i w Twoim życiu bardzo ważnymi osobami. Że pragniesz ich miłości, ale już jesteś dorosłą córką i chcesz żyć swoim życiem z wybranym przez siebie partnerem. Powiedz, że liczysz na ich pomoc wtedy, kiedy będziesz jej potrzebować.
Jeśli Cię kochają zaakceptują Twoje granice i wolność, jeśli nie to nie ma czego żałować, bo będzie to miłość toksyczna, zniewalająca, z której trzeba się szybko wyzwolić. Przetnij łączącą Cię pępowinę i żyj tak jak Ty chcesz. Jest to tylko Twoje życie i tylko jedno. PAMIĘTAJ !
Serdeczności
Ed Jakubowicz -
CZY TO JEST NAPRAWDĘ LECZENIE UZALEŻNIENIA ?
Poczucie bólu stanowi dla nas informację, że w naszym organizmie dzieje się coś złego. Chcąc pozbyć się bólu lub go zniwelować sięgamy po środki znieczulające ból. Jest to działanie skierowane na likwidację objawu chorobowego, a nie przyczyny istniejącej choroby.
W tej sytuacji, staje się więc konieczna właściwa diagnoza i dobrze zaplanowany proces leczenia wraz z zastosowaniem odpowiednio dobranych leków.
Uzależnienia są również chorobą organizmu człowieka, wymagającą zastosowania wymienionych wyżej procedur oraz podjęcia procesu leczenia, mającego na celu usunięcia przyczyn, które stanowiły powód pojawienia się uzależnienia danego typu. I choć mechanizmy powstawania wszelkich uzależnień są do siebie podobne, to syndrom przyczyn ich występowania jest często bardzo indywidualny.
Osobista znajomość ośrodków terapii uzależnień, jak również informacje uzyskane od byłych pacjentów takich ośrodków, potwierdzają stosowanie przez te ośrodki form i metod terapii skoncentrowanych na objawach uzależnienia, z zastosowaniem określonych schematów oddziaływań na pacjenta. Leczenie objawowe stosowane jest w późniejszym okresie, w trakcie t.zw. indywidualnej terapii pogłębionej, na którą pacjenci trafiają sporadycznie.
Raport Komitetu Ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia zwraca uwagę na trudności związane z ewaluacją skuteczności leczenia uzależnień ze względu na dokonanie właściwej oceny trwałości redukcji zachowań związanych z uzależnieniem. Weryfikacja uzyskanych rezultatów leczenia jest więc trudna, bo nawroty pacjentów do uzależnienia pojawiają się dość często.
Szczególnej uwagi wymaga proces leczenia uzależnień dzieci i młodzieży. Stosowane w ośrodkach leczenia uzależnień dla dzieci i młodzieży schematy oddziaływań, wywodzące się z założeń terapii poznawczo-behawioralnej, jak i zasady funkcjonowania społeczności terapeutycznej, pozwalają na utrzymanie poprawności zachowań młodych ludzi w trakcie pobytu w ośrodku.
Poza ośrodkiem jest im znacznie trudniej funkcjonować poprawnie. Społeczność terapeutyczna w ośrodku nie wyposaża pacjenta w umiejętności radzenia sobie z trudnymi emocjami czy trudnymi lub problemowymi sytuacjami. Nie pozwala też na budowanie właściwego obrazu siebie, umożliwiającego poprawę poczucia sprawstwa, poczucia własnej wartości oraz wiary we własne możliwości. Utrwala natomiast poczucie wyuczonej dotychczas bezradności.
Pacjent przystosowuje się więc do proponowanej przez ośrodek oferty programowej w jego leczeniu i go akceptuje, bo nie ma możliwości wyboru ofert dostosowanej do jego potrzeb.
Rodzic pozostawiający swoje dziecko w ośrodku jest przekonany o właściwości przebiegu procesu leczenia. Uczestnictwo rodzica w procesie leczenia dziecka ogranicza się do sporadycznych kontaktów z dzieckiem oraz pouczania i rozliczania go przez kadrę terapeutyczno-wychowawczą w obecności innych rodziców lub całej kadry ośrodka.
Dziecko uczestniczące w procesie leczenia powinno mieć poczucie bezpieczeństwa, a motywacją do jego aktywności w leczeniu są zasoby, którymi jest bliskość i aktywne uczestnictwo rodziców.
Zjawisko „ secound live” / drugiego życia / w ośrodkowej społeczności pozwala jednostkom silniejszym psychicznie, stojącym wyżej w hierarchii grupy wykorzystywać nowicjuszy lub pacjentów słabszych.
Zatrudnieni w ośrodkach specjaliści terapii uzależnień oraz wychowawcy bardzo często stosują rutynowe działania terapeutyczno-wychowawcze, bez indywidualnego podejścia do problemów młodego pacjenta, który czuje się nierozumiany i zagubiony. W kadrze terapeutycznej ośrodków spotkać można osoby z niedojrzałą lub zaburzoną osobowością lub nieprzepracowanymi, traumatycznymi przeżyciami z przeszłości. Brak świadomości własnych ograniczeń utrudnia im nawiązanie właściwych relacji terapeutycznych z młodym pacjentem.
W tych ośrodkach nie jest realizowany obowiązek superwizji, ponieważ kadra boi się obnażenia braku umiejętności oraz własnych ograniczeń. Pogłębia to proces dysfunkcji w relacjach terapeuta-pacjent.
Formom i metodom leczenia uzależnień dzieci i młodzieży w ośrodkach należy się właściwa ocena negatywnych zjawisk pojawiających się w samym procesie leczenia oraz ich wpływie na skuteczność oddziaływań terapeutycznych.
Do takich negatywnych działań ośrodków zaliczyć należy stosowanie przez społeczność terapeutyczną karanie pracą /t.zw. dociążenia/, nocne budzenie pacjentów z kontrolą trzeźwości / t.zw. przejścia /, publiczna krytyka pacjenta a nie jego zachowań, brak zainteresowania terapeutów bieżącymi problemami zgłaszanymi przez młodego pacjenta, brak terapii indywidualnej skierowanej na budowanie właściwego obrazu samego siebie oraz nabyciu umiejętności radzenia sobie z trudnościami i problemami.
Ośrodki są prowadzone przez bardzo różne podmioty, które przez długie lata nie kontrolują ich działalności. Brak kontroli rodzi dysfunkcje, a czasem nawet patologie. Część ośrodków nie spełnia podstawowych standardów koniecznych w leczeniu uzależnień tak ważnego podmiotu jakim jest młodzież. Często nie są spełniane w znaczącym zakresie nawet założenia statutowe funkcjonowania ośrodka.
Istnieje więc pilna potrzeba dokonania głębokiego wglądu i oceny funkcjonowania ośrodków leczenia uzależnień przeznaczonych dla dzieci i młodzieży, by odpowiedzieć na pytanie: „czy to jest naprawdę leczenie?” -
CZY TO JEST NAPRAWDĘ LECZENIE UZALEŻNIENIA ?
Poczucie bólu stanowi dla nas informację, że w naszym organizmie dzieje się coś złego. Chcąc pozbyć się bólu lub go zniwelować sięgamy po środki znieczulające ból. Jest to działanie skierowane na likwidację objawu chorobowego, a nie przyczyny istniejącej choroby.
W tej sytuacji, staje się więc konieczna właściwa diagnoza i dobrze zaplanowany proces leczenia wraz z zastosowaniem odpowiednio dobranych leków.
Uzależnienia są również chorobą organizmu człowieka, wymagającą zastosowania wymienionych wyżej procedur oraz podjęcia procesu leczenia, mającego na celu usunięcia przyczyn, które stanowiły powód pojawienia się uzależnienia danego typu. I choć mechanizmy powstawania wszelkich uzależnień są do siebie podobne, to syndrom przyczyn ich występowania jest często bardzo indywidualny.
Osobista znajomość ośrodków terapii uzależnień, jak również informacje uzyskane od byłych pacjentów takich ośrodków, potwierdzają stosowanie przez te ośrodki form i metod terapii skoncentrowanych na objawach uzależnienia, z zastosowaniem określonych schematów oddziaływań na pacjenta. Leczenie objawowe stosowane jest w późniejszym okresie, w trakcie t.zw. indywidualnej terapii pogłębionej, na którą pacjenci trafiają sporadycznie.
Raport Komitetu Ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia zwraca uwagę na trudności związane z ewaluacją skuteczności leczenia uzależnień ze względu na dokonanie właściwej oceny trwałości redukcji zachowań związanych z uzależnieniem. Weryfikacja uzyskanych rezultatów leczenia jest więc trudna, bo nawroty pacjentów do uzależnienia pojawiają się dość często.
Szczególnej uwagi wymaga proces leczenia uzależnień dzieci i młodzieży. Stosowane w ośrodkach leczenia uzależnień dla dzieci i młodzieży schematy oddziaływań, wywodzące się z założeń terapii poznawczo-behawioralnej, jak i zasady funkcjonowania społeczności terapeutycznej, pozwalają na utrzymanie poprawności zachowań młodych ludzi w trakcie pobytu w ośrodku.
Poza ośrodkiem jest im znacznie trudniej funkcjonować poprawnie. Społeczność terapeutyczna w ośrodku nie wyposaża pacjenta w umiejętności radzenia sobie z trudnymi emocjami czy trudnymi lub problemowymi sytuacjami. Nie pozwala też na budowanie właściwego obrazu siebie, umożliwiającego poprawę poczucia sprawstwa, poczucia własnej wartości oraz wiary we własne możliwości. Utrwala natomiast poczucie wyuczonej dotychczas bezradności.
Pacjent przystosowuje się więc do proponowanej przez ośrodek oferty programowej w jego leczeniu i go akceptuje, bo nie ma możliwości wyboru ofert dostosowanej do jego potrzeb.
Rodzic pozostawiający swoje dziecko w ośrodku jest przekonany o właściwości przebiegu procesu leczenia. Uczestnictwo rodzica w procesie leczenia dziecka ogranicza się do sporadycznych kontaktów z dzieckiem oraz pouczania i rozliczania go przez kadrę terapeutyczno-wychowawczą w obecności innych rodziców lub całej kadry ośrodka.
Dziecko uczestniczące w procesie leczenia powinno mieć poczucie bezpieczeństwa, a motywacją do jego aktywności w leczeniu są zasoby, którymi jest bliskość i aktywne uczestnictwo rodziców.
Zjawisko „ secound live” / drugiego życia / w ośrodkowej społeczności pozwala jednostkom silniejszym psychicznie, stojącym wyżej w hierarchii grupy wykorzystywać nowicjuszy lub pacjentów słabszych.
Zatrudnieni w ośrodkach specjaliści terapii uzależnień oraz wychowawcy bardzo często stosują rutynowe działania terapeutyczno-wychowawcze, bez indywidualnego podejścia do problemów młodego pacjenta, który czuje się nierozumiany i zagubiony. W kadrze terapeutycznej ośrodków spotkać można osoby z niedojrzałą lub zaburzoną osobowością lub nieprzepracowanymi, traumatycznymi przeżyciami z przeszłości. Brak świadomości własnych ograniczeń utrudnia im nawiązanie właściwych relacji terapeutycznych z młodym pacjentem.
W tych ośrodkach nie jest realizowany obowiązek superwizji, ponieważ kadra boi się obnażenia braku umiejętności oraz własnych ograniczeń. Pogłębia to proces dysfunkcji w relacjach terapeuta-pacjent.
Formom i metodom leczenia uzależnień dzieci i młodzieży w ośrodkach należy się właściwa ocena negatywnych zjawisk pojawiających się w samym procesie leczenia oraz ich wpływie na skuteczność oddziaływań terapeutycznych.
Do takich negatywnych działań ośrodków zaliczyć należy stosowanie przez społeczność terapeutyczną karanie pracą /t.zw. dociążenia/, nocne budzenie pacjentów z kontrolą trzeźwości / t.zw. przejścia /, publiczna krytyka pacjenta a nie jego zachowań, brak zainteresowania terapeutów bieżącymi problemami zgłaszanymi przez młodego pacjenta, brak terapii indywidualnej skierowanej na budowanie właściwego obrazu samego siebie oraz nabyciu umiejętności radzenia sobie z trudnościami i problemami.
Ośrodki są prowadzone przez bardzo różne podmioty, które przez długie lata nie kontrolują ich działalności. Brak kontroli rodzi dysfunkcje, a czasem nawet patologie. Część ośrodków nie spełnia podstawowych standardów koniecznych w leczeniu uzależnień tak ważnego podmiotu jakim jest młodzież. Często nie są spełniane w znaczącym zakresie nawet założenia statutowe funkcjonowania ośrodka.
Istnieje więc pilna potrzeba dokonania głębokiego wglądu i oceny funkcjonowania ośrodków leczenia uzależnień przeznaczonych dla dzieci i młodzieży, by odpowiedzieć na pytanie: „czy to jest naprawdę leczenie?” -
W Sejmie RP debata na temat "Czyja jest sprawiedliwość ?" Bo interpretacha Konstytucji RP jest zależna od politycznego wyboru sędziów TK.
- 10.02.2016, 17:26
-
Zapraszam serdecznie na moje szkolenie warsztatowo-treningowe w dniach 3,4,5 lutego 2016r w Centrum Edukacji Nauczycieli w Białymstoku nt.:
PRACA PSYCHOPEDAGOGICZNA Z UCZNIEM LUB WYCHOWANKIEM SPRAWIAJĄCYM DUŻE KŁOPOTY WYCHOWAWCZE CZYLI JAK RADZIĆ SOBIE W SYTUACJACH BARDZO TRUDNYCH WYCHOWAWCZO?
Zajęcia trwają 21 godzin / 3 dni x 7 godzin/
03 lutego (środa) ,w godz. 10-15.30
04 lutego (czwartek), w godz. 9-14.45
05 lutego (piątek), w godz. 9-14.45.
Koszt uczestnictwa w szkoleniu – 180.zł. Termin składania zgłoszeń wraz z wpłatą 180 zł. do dnia 26 stycznia br. Ilość miejsc ograniczona.
W programie szkolenia między innymi:
1. Rodzaje zaburzeń i trudnych zachowań uczniów/wychowanków/ i sposoby budowania właściwych relacji z nimi.
2 . Umiejętność skutecznego i neutralizującego agresję porozumiewania się z uczniem /wychowankiem/, sprawiającym trudności wychowawcze.
3.Twórcza analiza sytuacji problemowych w szkole i placówce wychowawczej oraz sposoby podejmowania stosownych decyzji.
4. Zdolność i umiejętności skutecznego reagowania w sytuacjach bardzo trudnych wychowawczo.
5. Sposoby radzenia sobie ze stresem i niechcianymi emocjami w pracy psychopedagogicznej z dziećmi i młodzieżą w szkole lub placówce wychowawczej.
6. Gry symulacyjne i ćwiczenia w grupach.
Zapisy i informacje na stronie internetowej CEN Białystok pod linkiem:
http://cenv3.bialystok.edu.pl/?q=node/2199 -
Aby mieć możliwość przeczytania tego posta musisz być członkiem grupy ABCszkolenia
-
Zapraszam serdecznie na moje szkolenie warsztatowo-treningowe w dniach 3,4,5 lutego 2016r w Centrum Edukacji Nauczycieli w Białymstoku nt.:
PRACA PSYCHOPEDAGOGICZNA Z UCZNIEM LUB WYCHOWANKIEM SPRAWIAJĄCYM DUŻE KŁOPOTY WYCHOWAWCZE CZYLI JAK RADZIĆ SOBIE W SYTUACJACH BARDZO TRUDNYCH WYCHOWAWCZO?
Zajęcia trwają 21 godzin / 3 dni x 7 godzin/
03 lutego (środa) ,w godz. 10-15.30
04 lutego (czwartek), w godz. 9-14.45
05 lutego (piątek), w godz. 9-14.45.
Koszt uczestnictwa w szkoleniu – 180.zł. Termin składania zgłoszeń wraz z wpłatą 180 zł. do dnia 26 stycznia br. Ilość miejsc ograniczona.
W programie szkolenia między innymi:
1. Rodzaje zaburzeń i trudnych zachowań uczniów/wychowanków/ i sposoby budowania właściwych relacji z nimi.
2 . Umiejętność skutecznego i neutralizującego agresję porozumiewania się z uczniem /wychowankiem/, sprawiającym trudności wychowawcze.
3.Twórcza analiza sytuacji problemowych w szkole i placówce wychowawczej oraz sposoby podejmowania stosownych decyzji.
4. Zdolność i umiejętności skutecznego reagowania w sytuacjach bardzo trudnych wychowawczo.
5. Sposoby radzenia sobie ze stresem i niechcianymi emocjami w pracy psychopedagogicznej z dziećmi i młodzieżą w szkole lub placówce wychowawczej.
6. Gry symulacyjne i ćwiczenia w grupach.
Zapisy i informacje na stronie internetowej CEN Białystok pod linkiem:
http://cenv3.bialystok.edu.pl/?q=aktualnosci -
Aby mieć możliwość przeczytania tego posta musisz być członkiem grupy PR-omocja szkoleń
-
Aby mieć możliwość przeczytania tego posta musisz być członkiem grupy SZKOLENIA
Dołącz do GoldenLine
Oferty pracy
Sprawdź aktualne oferty pracy
Aplikuj w łatwy sposób
Aplikuj jednym kliknięciem
