Temat: mały informator kulturalny

LARS von TRIER -=
KINO.LAB CSW Zamek Ujazdowski ul.Jazdów 2
1 lipca 2009 o 19:00 - 28 lipca 2009 o 23:30

W lipcu zaprezentujemy sześć filmów w reżyserii Larsa von Triera, obrazujących rozwój jego twórczości na przestrzeni kilkunastu lat: „Królestwo” (1994), „Idioci” (1998), „Przełamując fale” (1998), „Dogville” (2003), „Pięć nieczystych zagrań” (2003) oraz najnowszy obraz - „Antychryst” (2009).

LARS VON TRIER
Filmy zaczął kręcić jeszcze jako nastolatek. Najpierw na amatorskiej kamerze Super 8, potem na taśmie 16mm. W 1974 roku rozpoczął naukę w Duńskiej Szkole Filmowej. Koledzy dodali mu przydomek „von”, który dołączył później do nazwiska, sygnując swoje prace jako Lars von Trier.

W 1992 roku, razem z producentem Peterem Jensenem, von Trier założył firmę produkcyjną Zentropa. Firma stała się szybko jedną z najpotężniejszych wytwórni w krajach skandynawskich. W 1994 wyprodukowała 280-minutowy serial telewizyjny „Królestwo” wyreżyserowany przez von Triera. Mieszanina konwencji opery mydlanej oraz seriali takich jak „Ostry dyżur” i „Miasteczko Twin Peaks” przyniosła mu ogromną popularność. Serial zaczęto rozpowszechniać w formie kinowej w całej Europie.

Kolejne lata ugruntowały jego pozycję jako reżysera innowacyjnego i kontrowersyjnego jednocześnie. Szczególny rozgłos przyniosło mu stworzenie i opublikowanie, wraz z Thomasem Vinterbergiem, Kristianem Levringiem i Sörenem Kragh-Jacobsenem, manifestu Dogma’95, złożonego z dziesięciu punktów określających zasady „czystości” realizacji filmu. Zakazywał m.in. używania dodatkowych dekoracji, sztucznego oświetlenia, muzyki innej niż dźwięki naturalne, efektów specjalnych. Zdjęcia powinny być rejestrowane kamerą „z ręki”.

Film „Przełamując fale” z 1996 roku powstał zgodnie z wyznacznikami Dogmy. Został entuzjastycznie przyjęty przez publiczność i krytykę – został nagrodzony m.in. na festiwalach w Cannes, Berlinie, Sarajewie, a Emily Watson została nominowana do Oscara jako najlepsza aktorka pierwszoplanowa. Zgodnie z zasadami Dogmy został stworzony także film „Idioci” (1998), wpisany na oficjalną listę filmów zrealizowanych wg zasad manifestu. Kolejnym ważnym zwrotem w twórczości von Triera był niekonwencjonalny musical „Tańcząc w ciemnościach” (2000) z islandzką piosenkarką Björk w roli głównej, który zdobył Grand Prix w Cannes. W 2003 roku powstały „Pięć nieczystych zagrań” i „Dogville”, powoli odchodzące od założeń Dogmy.

W swoim najnowszym filmie „Antychryst”, nie ma już zbyt wielu śladów Dogmy, a uwagę w filmie zwracają m.in. efekty specjalne stworzone w polskim studiu Platige Imagie (z którym związany jest Tomek Bagiński) oraz zdjęcia Anthony’ego Doda Mantle’a, nagrodzonego Oscarem za zdjęcia do filmu „Slumdog. Milioner z ulicy”.

Bilety: 10 zł (ulgowe) i 12 zł (normalne).
Rezerwacje: (022) 628 12 71 w. 135.
http://www.kinolab.art.pl/info.php?id=271

***
One of the highlights in July programme is the review of Lars von Trier films which emphasizes the development of von Trier's film career.
The programme involves films from 90s up to his latest work: "The Kingdom", "Breaking the Waves", "The Idiots", "Dogville", "The Five Obstruction", "Antichrist".

Temat: mały informator kulturalny

W ZACHĘCIE 30 czerwca 2009 18:00 - 18:30

Figura dźwięku. Strategie definiowania muzyki
w kategoriach sztuk wizualnych
dr Michał Libera

Figura dźwięku to tytuł jednej z ostatnich prac Maxa Neuhausa, twórcy dziedziny, znanej dziś jako „sztuka dźwięku”. Tytuł ten znakomicie oddaje także intuicje stojące za szeregiem innych prób przemyślenia muzyki z perspektywy sztuk wizualnych. Dźwięk rozumiany jako figura oznacza wyzwolenie od zasad tworzenia dzieła muzycznego, zadośćuczynienie jego indywidualnemu kształtowi, powiązanie go z przestrzenią i wreszcie – nadanie mu charakteru figury retorycznej. Procesy te dokonywały się na przestrzeni ostatnich kilku dekad w bardzo wielu dziedzinach muzyki; przyświecały im różne cele i charakteryzowały inne dynamiki. To, co je łączyło to fascynacja muzyków sztuką.
W jaki sposób muzycy definiują sztukę? Do czego im te definicje służą? I najważniejsze – w jaki sposób zmieniają samą muzykę?

Michał Libera - socjolog, krytyk muzyczny i organizator wydarzeń muzycznych, m.in.: „plain. music”, „Zakrzywienia Igły”, „Playback-Play”, „The Song Is You”; współpracował z festiwalem „Ad Libitum”. Prowadzi autorskie audycje w Programie II Polskiego Radia, wykłada na Uniwersytecie Warszawskim, jego odczyty pojawiają się w programach festiwali muzycznych
i galerii sztuki (Soundbridges w Wiedniu, Musica Electronica Nova we Wrocławiu, CSW Łaźnia). Jest autorem programu wykładów „Weksacje. Muzyka nowa i nie-nowa w XX wieku” w CSW w Toruniu. Publikował w takich magazynach jak „Glissando”, „Res Publica”, „Kultura Współczesna”, „Skug”.