Temat: w środę Dzień Ojca

http://www.youtube.com/watch?v=PHNNnPqItVA&feature=pla...!

Temat: w środę Dzień Ojca

TO POCZĄTEK !!!!!!!!! POSTANOWIENIE SĄDU RODZINNEGO USA -MATKA NA 6 WEEKENDÓW DO WIEZIENIA /ZA NADUŻYWANIE WŁADZY RODZICIELSKIEJ /ŁAMANIE POSTANOWIEŃ SĄDU
Lauren R. kontra Ted R.

Sędzia Robert A. Ross
Decyzja sądu z dnia 25 maja, 203699-02

Jurysdykcja wyłączna Sądu Najwyższego dotycząca modyfikowania lub anulowania jego wyroków i nakazów co do opieki nad dzieckiem i godzin wizytowania jest opisana w Prawie Rodzinnym § 240. Podobnie, takie same kompetencje posiada Sąd Rodzinny, zgodnie z Aktem Sądu Rodzinnego § 467. W postępowaniach post-wyrokowych, dotyczących modyfikacji opieki i godzin widzenia, standardem jest „najlepiej pojęty interes dziecka”, przy rozważeniu wszystkich adekwatnych czynników w sprawie. Zobacz: Friederwitzer kontra Friederwitzer, 55 NY2d 89.

Dostęp rodzicielski, powszechnie znany jako widzenie, jest ważnym prawem rodzica który nie sprawuje opieki nad dzieckiem, oraz dziecka. Zobacz: Weiss kontra Weiss, 52 NY2d 170. W sytuacji, w której wykaże się, że rodzic stał na drodze do realizacji praw rodzicielskich drugiego rodzica, istnieje szereg mechanizmów wspomagających wymuszenie nakazów i wyroków odnośnie opieki, w tym:
1. sankcje kryminalne, w zgodzie z Prawem Karnym § 135.45 i 135.50;
2. zawieszenie alimentów lub kosztów na utrzymanie, w zgodzie z Prawem Sądowniczym 750, 753;
3. czyn deliktowy za naruszenie praw do opieki;
4. Nakazy Ochrony, w zgodzie z Prawem Rodzinnym § 240.

Podczas gdy najbardziej ewidentny powód dla zmiany istniejących ustaleń co do opieki nad dzieckiem wiąże się z niebezpieczeństwem fizycznym, czyn zrażania dziecka do rodzica stanowi naganną moralnie formę zachowania, na którą należy reagować z uważnym namysłem oraz natychmiastowymi, całościowymi działaniami naprawczymi ze strony Sądu (zobacz: Zafran kontra Zafran, 306 AD2d 468; Lew kontra Sobel, 46 AD3d 893). Zmiana w ustaleniach co do opieki nad dzieckiem nie powinna być dopuszczana jedynie jako środek ukarania niesubordynowanego rodzica. Zobacz: Robert T.F. kontra Rosemary F., 148 AD2d 449.

Należy zachować czujność co do przyszłych konsekwencji takiej decyzji (zobacz: Lauer kontra Miasto Nowy York, 95 NY2d 95, 100), ale też pamiętać, że stwierdzenie przez Sąd zaistnienia sytuacji celowej obstrukcji należnych danej osobie praw „samo przez się podnosi prawdopodobieństwo sytuacji, w której rodzic sprawujący opiekę jest do niej niezdatny” (zobacz: Young kontra Young, powyżej; Glenn kontra Glenn, powyżej). Gdy mechanizm zrażania dziecka do rodzica poprzez rodzica sprawującego opiekę zostanie udowodniony w którychkolwiek uprzednich postępowaniach, takie zrażające postępowanie musi być wzięte pod rozwagę i Sąd musi się do niego odnieść w jakichkolwiek kolejnych postępowaniach wiążących się z opieką / widzeniem. Zobacz: Audobon kontra Audobon, 138 AD2d 658; Martin R.G. kontra Ofelio G.O., 24 AD3d 305. Zobacz także: CPLR (Civil Practice Law Rules – Reguły Uprawiania Prawa Cywilnego w Nowym Jorku) §4213[b]; Robert T.F. kontra Rosemarie F., 148 AD2d 449.

Zgodnie z doktryną res iudicata, kwestia, czy zrażanie dziecka nastąpiło w czasie następującego przesłuchania dotyczącego zmiany opieki nie istnieje. Zobacz:
O' bdoherty@chat.nyc.amlaw.corp Brian kontra Miasto Syracuse, 54 NY2d 353, 357; Sprawa Waldman kontra Waldman, 47 AD3d 638; Braunstein kontra Braunstein, 114 AD2d 46, 53; Miasto New Windsor kontra New Windsor Volunteer Ambulance Corps (Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe), Inc., 16 AD3d 403. Biorąc pod uwagę, że zrażanie dziecka do rodzica przez drugiego rodzica zostało uznane za „akt niespójny z najlepiej pojętym interesem dziecka” (Bobinson kontra Bobinson, 9 AD3d 441; Stern kontra Stern, 304 AD2d 649; Zafran kontra Zafran, 28 AD3d 753; Zeis kontra Slater, 57 AD3d 793), oraz że zostało ono udowodnione w postępowaniu dotyczącym lekceważenia nakazów sądowych, wysokie prawdopodobieństwo „bycia niezdatnym do pełnienia opieki” staje się czynnikiem, który należy rozpatrzyć podczas przesłuchania odnośnie zmiany opiekuna.

Zwlekanie i opóźnienia w sprawach dotyczących zrażania dziecka do rodzica często wzmacniają naganne zachowania rodzica oraz mogą podważyć wszelkie akcje naprawcze, które sąd mógłby zaplanować, w tym terapie, próby ugody między rodzicami oraz / lub zmianę opiekuna. Zobacz:
Steinberger, Father? What Father? Parental Alienation And Its Effect on Children, (Ojciec? Jaki ojciec? Zrażanie dziecka i jego konsekwencje dla dzieci.) NYSBA Family Law Review, Wiosna 2006; Johnston, J.R., Children of Divorce Who Reject a Parent And Refuse Visitation: Recent Research & Social Policy Implications for the Alienated Child (Dzieci rozwodników, które odrzucają rodzica i odmawiają widzenia: Najnowsze badania i implikacje społeczne dla zrażanego dziecka), 38 Fam. L.Q. 757, 768-769. W prezentowanej tu sprawie, stwierdzenie sądu o zaistnieniu celowego pogwałcenia istniejącego nakazu co do opieki nad dzieckiem poprzez zrażanie dziecka wymaga natychmiastowego przesłuchania w celu zebrania materiału dowodowego co do tego, czy, biorąc pod uwagę wszystkie czynniki, najlepiej pojęty interes dzieci leży w zmodyfikowaniu poprzedniego nakazu co do opieki. Zobacz: Friederwitzer kontra Friederwitzer, 55 NY2d 89; Corigliano kontra Corigliano, 297 AD2d 328; Martin R.G. kontra Ofelio G.O., 24 AD3d 305; Carlin kontra Carlin, 52 AD3d 559.

HISTORIA PRZYPADKU
Poprzez Wezwanie do Złożenia Wyjaśnień z dnia 14 grudnia 2007, pozwany dążył do wykazania, że powódka lekceważyła wyroki sądu poprzez celowe niestosowanie się do Postanowień Ugody z dnia 30 października 2003, a konkretnie poprzez domniemane stanie na drodze pozwanego do realizacji jego prawa do częstych i regularnych wizyt i rozmów telefonicznych z dziećmi obu stron, imiona dzieci: D. oraz N., oraz poprzez zrażanie dzieci do pozwanego w ten sposób, że degradowała jego osobę w oczach dzieci. Sąd przyjął wniosek pozwanego poprzez wniesienie poprawki do swej decyzji i nakazu dnia 9 września 2008, tak że zarządzono przesłuchanie. Przesłuchanie odnośnie lekceważenia postanowień sądu przeprowadzono w mojej obecności 15 oraz 21 maja, 13, 15, 17 lipca, 3, 4, 5, 6, 17, 18, 19 sierpnia, 17 września 2009, oraz 4, 5, 6, 7, 8, 11, 12, 19 stycznia, 3 i 22 lutego 2010.
Postanowienia Ugody obu stron zostały dołączone ale nie połączone z wyrokiem rozwodowym (Stack, J.). Zgodnie z niepodważalnymi warunkami Ugody, matce nie wolno było „zrażać dzieci do pozwanego, stawać jakkolwiek na drodze wychowywania dzieci, oraz okazywania im miłości i czułości”, ani też nie wolno jej było „przeszkadzać, osłabiać lub uniemożliwiać rozwój bliskiej relacji między dziećmi a rodzicami, lub też powodować, że tak czyniłyby osoby trzecie”. Ponadto, w ramach ugody wspólnej prawnej opieki nad dziećmi, matka musiała konsultować z pozwanym decyzje dotyczące edukacji dzieci, ich zdrowia i wychowania religijnego. W Ugodzie jasno zostało powiedziane też, że obie strony mają „dokonać wszelkich wysiłków, aby dzieci miały łatwy dostęp i nieograniczany kontakt z ojcem”, aby mogły „pielęgnować w sobie uczucie czułości” oraz aby nie robiono niczego, aby „zrazić dzieci do pozwanego lub zniekształcić ich opinię na temat Ojca, co mogłoby stanąć na drodze swobodnego i naturalnego rozwoju miłości i czułości dzieci dla pozwanego”.
Aby podtrzymać swój wniosek co do lekceważenia nakazów sądu, pozwany musi wykazać, że powódka pogwałciła jasny i niepodważalny nakaz sądu, co rzeczywiście uniemożliwiło lub osłabiło możliwości realizowania swoich praw przez drugą stronę (zobacz: Great Neck kontra Central, 65AD2d 616), lub też miało na celu taki skutek (Stempler kontra Stemplet, 200 AD2d 423). Sąd może oddalić wniosek o lekceważenie nakazów sądu, jeśli Sąd uzna, że istnieją inne sposoby wpłynięcia na osobę potencjalnie lekceważącą nakazy (Wiggins kontra Wiggins, 121 Ad2d 534), chyba że takie działania byłyby nieskuteczne lub bezcelowe (Farkas kontra Farkas, 209 AD2d 316). Stwierdziwszy lekceważenie nakazów sądu, Sąd może wysłać winną stronę do więzienia (Powers kontra Powers, 86NY2d 63), lub narzucić grzywnę, lub też uciec się do obu tych środków.
W opisywanym przypadku, prawomocny nakaz sądu, w formie Wyroku Rozwodowego do którego dołączono postanowienia ugody stron, był w mocy. Wykazano, że powódka posiada wiedzę co do postanowień tejże ugody. Zobacz: Ottomanelli kontra Ottomanelli, 17 AD3d 647; Freihofner kontra Freihofner, 39 AD3d 465; Kawar kontra Kawar, 231 AD2d 681, 682. Nakaz dostępu rodzicielskiego był w mocy nie tylko przed i podczas przesłuchania, ale też podczas przesłuchania podjęto nieudane próby doradztwa i mediacji małżeńskiej, w celu wyeliminowania zrażającego zachowania powódki (zobacz: Lew kontra Sobel, 46 AD3d 893, a także: Judiciary Law §753; Massimi kontra Massimi, 56 AD3d 624).

LEKCEWAŻENIE NAKAZÓW SĄDU
Ustalenia Sądu były w tym przypadku częściowo oparte o ocenę wiarygodności świadków, ich charakterów, usposobienia i szczerości. Por. sprawa: Carl J.B. kontra Dorothy T., 186 AD2d 736; zobacz też: Klat kontra Klat, 176 AD2d 922; Leistner kontra Leistner, 137 AD2d 499. Rozważałem ponadto ekstensywne wnioski post-przesłuchaniowe stron oraz adwokata reprezentującego dzieci.
W omawianej sprawie, ciężar dowodu pozwanego był tak duży, że przekroczył nawet ciężar wymagany w takich przypadkach (zobacz: Bulow, powyżej). Dowody przedstawione nie pozostawiały wątpliwości (por. Rubackin kontra Rubackin, 62 AD3d 11). Czyny powódki nie tylko pozostawały w jawnej sprzeczności z postanowieniami Ugody dołączonej do Wyroku Rozwodowego, ale też świadczyły o jej nieustającym i wyrachowanym wysiłku gwałcenia prawa dostępu do dzieci przez pozwanego. Wnioskodawca wykazał, że powódka pogwałciła jasne i niepodważalne nakazy Sądu, tym samym upośledzając prawa pozwanego. Zobacz: Judiciary Law (Prawo Sądowe) §753[A][3]; Vujovic kontra Vujovic, 16 AD3d 490. Szczegóły sprawy znajdują się poniżej, a biorąc pod uwagę zakres, naturę i powtarzalność czynów zrażających dzieci do pozwanego, popełnianych przez powódkę, jest jasnym, że postępowanie powódki było skalkulowane, aby osłabić, upośledzić lub spowolnić prawa pozwanego. Zobacz: Silverman kontra Silverman, N.Y.L.J., 11-22-95, p. 26, col. 1; McCain kontra Dinkins, 84 NY2d 216; Hoglund kontra Hoglund, 234 AD2d 794.

SZCZEGÓŁOWY OPIS PRZYPADKU
Powódka celowo zaplanowała przyjęcie urodzinowe dziecka (N.) na niedzielę popołudniu podczas godzin widzenia przez pozwanego, po czym nie zgodziła się, aby pozwany uczestniczył w tym przyjęciu. Zażądała, aby N. wróciła do domu szybciej w celu przygotowania się do przyjęcia, podczas gdy D. dobrze bawiła się z ojcem i chciała pozostać pod jego opieką aż do rozpoczęcia przyjęcia. Powódka skarciła N. za to, że „śmiała” zaprosić ojca do wspólnego zdjęcia w ogródku, podczas przyjęcia. Powiedziała, że „ona się na to nie zgadza”. Ponadto, zagroziła przedwczesnym zakończeniem przyjęcia oraz poinformowała N., że jej siostra także zostanie ukarana za to, że chce spędzać czas z ojcem. Wybuch wściekłości powódki, nagrany na taśmę i przedstawiony jako materiał dowodowy, pokazał szczegółowo jeden z przypadków, z których D. oraz N. miały wyciągnąć nauczkę, że spędzanie przyjemnie czasu z ojcem napotka na gniew i groźbę kary ze strony matki.
Powódka przyznała, że wypełniając podanie o przyjęcie N. do szkoły XXX, napisała, że pozwany „nie ma prawa odbierać dzieci ze szkoły. Dzieci są pod moją opieką. Proszę dzwonić do mnie.” Podczas procesu przyznała, że obawiała się, że pozwany będzie odbierał dziewczynki bezpośrednio ze szkoły. Jednak później przyznała także, że pozwany nigdy nie usiłował odbierać dziewczynek. Jej zeznania podczas procesu stały w wyraźnej sprzeczności z jej pisemną deklaracją z dnia 23 stycznia 2008, złożoną pod przysięgą, w której oświadczała, że „pozwany nieustannie próbuje bez wcześniejszego ustalenia odbierać dziewczynki ze szkoły i zajęć pozalekcyjnych, co zaburza rytm życia dziewczynek oraz tych, którzy się nimi opiekują”. W swym oświadczeniu powódka oświadczyła, że wypełniła wniosek o przyjęcie do szkoły w taki sposób, ponieważ pozwany pojawił się na dodatkowej lekcji plastyki u D., po czym miał czelność odwieźć córkę do domu. Ten incydent miał jednak miejsce długo po tym, jak powódka wypełniała wniosek o przyjęcie do szkoły. Ponadto, w ugodzie między stronami nie znajduje się żaden zapis, według którego pozwany nie ma prawa odwiedzać dzieci na zajęciach pozalekcyjnych lub zawozić je lub odwozić z takich zajęć. W rzeczywistości, nie ma wątpliwości co do tego, że zajęcia plastyczne D. kończyły się w piątek w Huntington o godzinie, o której rozpoczynał się weekend, podczas którego pozwany miał godziny spotkań z dziećmi.
Powódka napisała list do dr L.1 (wówczas dyrektora szkoły XXX) oraz do pani T. (nauczycieli N., wówczas w piątej klasie), żądając, aby ograniczyli rozmowy z pozwanym do tematu ocen, gdyż to powódka jest „wyłącznie odpowiedzialna za postępy w nauce dzieci oraz za ich rozwój emocjonalny”. Nie zważając na naturę ich ugody co do wspólnej opieki nad dziećmi, powódka oświadczyła przede mną: „Ja mam opiekę, on ma godziny widzenia.”
Powódka wypełniła wniosek o przyjęcie do szkoły XXX w imieniu N. w październiku 2007. Na wniosku wybrała opcję „Matka sprawuje opiekę nad dzieckiem”, tym samym odrzucając opcję obok „wspólna opieka”. Swego nowego męża, R.L., ujęła na aplikacji jako „rodzica / opiekuna”, zaś całkowicie pominęła osobę pozwanego. Podczas przesłuchania, powódka upierała się, że pominęła osobę pozwanego tylko dlatego, że obawiała się, że finansowe okoliczności mogą negatywnie wpłynąć na szanse przyjęcia N. do szkoły. Jednak w żadnym miejscu na wniosku nie należało podawać żadnych informacji o finansach. Ponadto, powódka przyznała, że żadne pytania o finanse nie padły aż do czasu, gdy N. została już przyjęta do szkoły.
Poprzez aplikowanie do szkoły XXX bez wiedzy pozwanego, ale przy pełnym zaangażowaniu N., to powódka podejmowała wszystkie decyzje, jak też zrażała dziecko do rodzica. Gdyby pozwany nie zgodził się na szkołę XXX dla N. po fakcie, N. byłaby zła na niego za rzekome wtrącanie się do procesu rekrutacji, nawet jeśli jego obiekcje byłyby uzasadnione. W żadnym razie, nie konsultowano się z pozwanym co do wyboru szkoły.
Zapytana, jak podeszłaby do tej sprawy teraz, powódka nie zasugerowała, jakoby chciała omówić możliwość szkoły prywatnej z pozwanym, choć powinna tak uczynić w zgodzie z postanowieniami Ugody między stronami.
Sytuacje dowiadywania się „po fakcie” zdarzały się nagminnie; pozwany zeznał, że wielokrotnie dowiadywał się, że powódka celowo organizowała wyjścia do teatru, spotkania rodzinne lub inne atrakcje podczas godzin widzenia, na co pozwany musiał się godzić, w innym wypadku ryzykując rozczarowaniem dziewczynek. Takie sytuacje zdarzały się nawet podczas trwania procesu, któremu sędziowałem.
Powódka musiała przyznać podczas procesu, że pozwany nie mógł wyegzekwować swoich praw do wizytacji po powrocie dziewczynek z bar micwy jego siostrzenicy. Dopiero pod wpływem nakazu sądowego wydanego w trybie awaryjnym powódka była zmuszona pozwolić pozwanemu zabrać dziewczynki na wycieczkę na narty, którą zaplanował na swoją połowę przerwy świątecznej. Powódka upierała się co do tego, że to D. i N. nie chciały widzieć się z ojcem, ponieważ były obrażone na niego za „wybory”, których dokonywał w ich imieniu, włączając w to jego niechęć do szkoły XXX dla N. Pozwany był świadom stosunku dzieci do niektórych spraw, ponieważ niejednokrotnie imitowały one matkę w swoich żądaniach. D. czasami nawet odczytywała oświadczenia podczas krótkich obiadów, na które mu pozwalano. W jednym z e-maili, powódka opisuje swoją rolę w stosunku do dzieci: „Ja tu rządzę, nie one. Liczy się to, co ja powiem. One mogą wybrać, jakie buty założą. Ty odpowiadasz za resztę. Koniec i kropka.”
W swym obrazowym zeznaniu pozwany wspominał, jak powódka celowo uniemożliwiła jego spotkania z dziećmi od 4 listopada 2007 do 21 grudnia 2007. Zauważyłem uśmieszek na twarzy powódki, siedzącej w sali sądowej, gdy pozwany emocjonalnie opowiadał, jak pozbawiono go szansy na spędzenie grudniowego święta Chanuka z dziećmi, oraz jak musiał zapalać menorę i oglądać dziewczynki, jak otwierały prezenty od dziadków, samemu siedząc na tyle swej ciężarówki na podjeździe do domu powódki.
Moim zdaniem, fakt, że dziewczynki były tak obrażone na ojca w listopadzie i grudniu pokazuje, że wysiłki matki, aby zrazić dzieci do ojca były udane. Dzieci żądały, aby pozwany spełnił „ich” żądania, zanim zgodzą się z nim spotkać. Żądały, aby pozwany zgodził się na szkołę F.A. dla N., aby wycofał swoje obiekcje co do uczestnictwa dziewczynek we terapii wspólnie z matką, oraz aby pokrył 75% kosztów bar micwy dla D., ograniczając przy tym swoją listę gości do kilku osób i wycofując się z planowania przyjęcia. Twierdzeniu powódki, jakoby nie miała ona nic wspólnego z tymi „żądaniami” dzieci, kłam zadaje fakt, że dzieci były doskonale poinformowane o stanowisku ich matki we wszystkich tych sprawach. Tym samym, dzieci stały się pomocnikami i negocjatorami w imieniu powódki, dysponując szczegółowymi informacjami na temat jej żądań finansowych, oraz informacjami na temat ugody małżeńskiej.
Matka sugerowała mieszane uczucia dzieci, co do tego, czy chcą się widywać z ojcem. Jednak, w tym przypadku, takie przystawanie do życzeń dzieci stoi w sprzeczności z postanowieniami umowy. Było wysoce niestosowne, aby matka godziła się na tego typu życzenia ze strony dzieci (zobacz: Sprawa Hughes kontra Wiegman, 150 AD2d 449).
Powódka bez przekonania zeznała, że chce, aby dzieci utrzymywały relację z pozwanym. Jednak według jej wizji, pozwany miałby pełnić rolę figuranta; w jej działaniach nie ma nawet pozoru prób włączania ojca w życie dzieci – nie wspominając o jasnych postanowieniach wspólnej opieki nad dziećmi. W krytycznych momentach przesłuchania, powódka ewidentnie traciła równowagę emocjonalną, stawała się defensywna i rozchwiana, zaś jej odpowiedzi łączyły postawę narcystyczną ze słabym rozeznaniem we własnych emocjach. Pozwany zachowywał się beznamiętnie, pozostawał w ponurym nastroju, oraz biernie opierał się próbom zrażania dzieci przez powódkę. Niekończąca się lista przypadków zachowań zrażania dzieci do pozwanego pokazała, że próba zachowania wspólnej opieki zmieniła się w farsę. Ilość tego typu przypadków zrażania dzieci była oszałamiająca oraz niezaprzeczalna.
Podjeżdżając pod dom powódki po dzieci, pozwany był nieustannie skazywany na niekończące się oczekiwanie na dziewczynki u dołu długiego podjazdu pod domem powódki. Gdy 26 października 2007 roku pozwany podjechał w górę podjazdu, tak aby dziewczynki nie musiały biec do samochodu w ulewnym deszczu, powódka pobiegła do swojego samochodu i podjechała nim w ten sposób, że zablokowała samochód pozwanego. Dzieci tym samym obserwowały scenę, w której matka ze złością żądała, aby policja zaaresztowała ojca, a gdy policjanci odmówili, dzieci musiały wysłuchać matki wrzeszczącej, że ponieważ płaci ona podatki, policja pracuje dla niej i ma jej słuchać. Często poniżała pozwanego w obecności dzieci, nazywając go „kombinatorem”, „frajerem”, „draniem” oraz p... dupkiem”. Pewnego razu, trzymając dzieci w ramionach, powiedziała do pozwanego: „Mamy nadzieję, że umrzesz na raka.” Poprzedniego lata, gdy pozwany nalegał, aby D. pojechała po swoje ubrania do domu powódki, aby przygotować się do odwiedzin N. na obozie, powódka użyła następujących słów w stosunku do pozwanego: „Sędzia Ross nie jest wieczny, ty... [tu przekleństwo]” Przed rozpoczęciem każdych wakacji dzieci z pozwanym powódka inscenizowała przedłużające się, dramatyczne pożegnania przed domem, zapewniając dzieci, że „wkrótce wrócą do rodziny” oraz że „gdyby wakacje okazały się nie do zniesienia, mogą zawsze powiedzieć tacie, że chcą wracać do domu.”
Zachowanie powódki osiągnęło punkt kulminacyjny, gdy oskarżyła ona pozwanego o molestowanie seksualne. Powódka bezpodstawnie oskarżyła pozwanego o wykorzystywanie seksualne w czerwcu 2008, wkrótce po tym, jak pozwany przeprowadził się do Huntington, a w jego nowym domu dziewczynki organizowały zabawy ze swoimi przyjaciółmi. Powódka zeznała, że D. zwierzyła jej się, jakoby czuła się nieswojo, gdy pozwany gilgocze ją, oraz przyznała, że była świadoma tego, że w jego zachowaniu nie było podtekstów seksualnych. Niezniechęcona tym, że nie powodował nią autentyczny niepokój o dobro D., powódka zgłosiła sprawę do Agencji Ochrony Dziecka oraz omówiła kwestię z W.M., psychologiem szkolnym D. Powódka także zachęciła D., aby ta poinformowała dr C. (pediatrę dziecięcego), że pozwany dotykał ją w sposób niestosowny – jednak pediatra nie dostrzegła żadnych śladów molestowania. O domniemaniach powódka poinformowała ponadto dr A., panią M. oraz dr R. (poprzednią psycholog dziecka), a także rodzinę i znajomych. W efekcie tych działań, opieka społeczna hrabstwa Suffolk 3 czerwca 2008 rozpoczęła stosowne śledztwo.
Według akt nowojorskiego archiwum, złożono skargę, jakoby „ojciec regularnie dotykał pieszczotliwie piersi 13-letniej D. To powoduje, że D. czuje się bardzo niekomfortowo. Ostatniej niedzieli, ojciec uderzył D. w pierś bez żadnego powodu...” Gdy pracownicy społeczni hrabstwa Suffolk przeprowadzili 3 czerwca 2008 roku rozmowę z D. na ten temat, dziewczynka zeznała tylko, że ojciec gilgocze ją w szyję i pod ramionami, kategorycznie zaś zaprzeczyła, jakoby ojciec kiedykolwiek pieścił jej piersi. Przyznała, że ojciec nie próbował spowodować jej dyskomfortu psychicznego, tylko że raczej wciąż nie dostrzega w niej młodej kobiety. Tym samym, śledztwo zostało zamknięte.
Co ważne, kiedy pracownik społeczny spotkał się z powódką 19 sierpnia 2008 roku, powódka pospiesznie oświadczyła, że jej były mąż „zrobił to znowu”. Twierdziła ona mianowicie, że pozwany zbyt mocno przyciskał D. Według notatek pracownika, niejednokrotnie ostrzegał on powódkę, aby nie wikłała dzieci w swój konflikt z pozwanym. To ostrzeżenie zawarte jest w aktach Agencji Ochrony Dziecka.
Choć bezpodstawne doniesienia o molestowaniu dzieci muszą pozostawać utajnione (zobacz: Social Services Law, § 422[5]), takie doniesienia mogą zostać przedstawione jako materiał dowodowy, w celu wykazania, że „domniemywa się, że powód lub wnioskodawca składa fałszywe doniesienia o molestowaniu lub wykorzystywaniu dzieci” (Social Services Law, par. 422[5][b][1]). Domniemania, jakoby pozwany zranił dziecko, okazały się bezpodstawne, a poprzez takie domniemania, powódka bez potrzeby naraziła dziecko na śledztwo przez Agencję Ochrony Dziecka, tym samym stawiając własny interes ponad interes dziecka. To doniesienie nie zostało dokonane „w dobrej wierze”; wręcz przeciwnie, agencja badająca sprawę ostrzegała matkę, aby nie wykorzystywała domniemań oraz dzieci w swych prawnych sporach z pozwanym.
Powódka nie zmieniła swoich zachowań, mimo trwającego postępowania dotyczącego lekceważenia nakazów sądu. Na przykład 3 lipca 2009, wiedząc, że pozwany spotyka się z D., powódka zaprosiła przyjaciółkę D., C. C., na pokaz sztucznych ogni w country clubie, o czym poinformowała D. Następnie poinstruowała D., aby ta powiedziała ojcu, że w dzień spotkania została zaproszona na przyjęcie do przyjaciółki. Inny przykład – 13 czerwca 2009 powódka potajemnie, podczas przerwy, wyprowadziła D. z Alice Tulley Hall, sali koncertowej, ignorując tym samym zalecenia orkiestry, aby każdy pozostał na swoich miejscach aż do zakończenia koncertu. Powódka utrzymywała, że nie była świadoma faktu, że na widowni był pozwany, który następnie bez skutku oczekiwał na D. z kwiatami przy wyjściu ze sceny. Powódka zignorowała też smsy od pozwanego, dopytującego się, gdzie jest D. Gdy zasugerowano powódce, że być może celowo pospiesznie wyprowadziła swoją córkę z budynku, tak aby ojciec nie mógł wręczyć jej kwiatów, odparowała Sądowi: „Co mnie obchodzą plany T.”
Dowody leżące przede mną wskazują na mechanizm celowych i wyrachowanych działań, gwałcących jasne i wyraźne nakazy Ugody między stronami, dołączonej, acz nie połączonej z Wyrokiem Rozwodowym. Obszerny materiał dowodowy wskazuje na próby podważenia relacji między ojcem a dziećmi, oraz zastąpienia ojca nowym mężem, manipulowania prawem dostępu do dzieci, pełnego i niczym nieskrępowanego oczerniania ojca przed dziećmi, fałszywych, nie czynionych w dobrej wierze doniesień dotyczących molestowania seksualnego dziecka przez ojca, oraz próby wywołania strachu w dzieciach przed gniewem i karą matki, gdyby zdecydowały się na serdeczną relację z ojcem. W tej niefortunnej historii odnajdziemy też inne wątki: powódka trzykrotnie zmieniała reprezentujących ją prawników, wyrażała pogardę wobec adwokata dzieci, oraz wykazała całkowity brak poszanowania dla autorytetu Sądu.

ODBĘDZIE SIĘ POSTĘPOWANIE W SPRAWIE ZMIANY OPIEKI NAD DZIEĆMI
Choć we wniosku nie było prośby o zmianę opieki nad dziećmi, podczas przesłuchań pozwany zaapelował o natychmiastową zmianę opiekuna. Sąd nie podejmuje działań tego typu i nie przyznaje prawa do zmiany bez poinformowania jednej z zainteresowanych stron. Informacji na temat zwolnienia z opieki bez żądania strony nie można podać podczas trwania postępowania, ponieważ mogłoby to zadziałać na niekorzyść powoda. Zobacz: Siegel Practice Commentary, McKinney's Consol. Law of New York, Tom 7B, CPLR 3017.6. Stąd też, Sąd nie udzielił pozwolenia na zmianę opieki podczas trwania postępowania dotyczącego lekceważenia nakazów sądu. Jednakże, według Prawa Rodzinnego, § 240, na odpowiedni wniosek, sąd może zmodyfikować uprzednie dyrektywy co do prawa widzenia, „po uprzednim poinformowaniu drugiej strony (...) oraz w taki sposób, jaki Sąd uzna za stosowny”. Zobacz: Prawo Rodzinne, § 240. Prośba o zmianę opieki nad dzieckiem podczas przesłuchań dotyczących lekceważenia nakazów sądu ewidentnie stanowi formę takiego poinformowania strony, tak że można ustalić termin adekwatnego przesłuchania. Obecnie sytuacja przedstawia się w ten sposób, że ustalono niezwłoczne przesłuchanie w kierunku ewentualnej modyfikacji sposobu opieki nad dziećmi, w zgodzie z wnioskiem wystosowanym podczas poprzedniego przesłuchania. Heintz kontra Heintz, 28 AD3d 1154; por. Sipos kontra Kelly, 66 AD2d 1022. Zobacz też: Fisk kontra Fisk, 274 AD2d 691.
Strony mają stawić się przede mną 4 czerwca 2010, aby wysłuchać ustaleń sądowego śledczego oraz zapoznać się z rozłożeniem opłat. Zobacz: Uniform Rules (Jednolite Reguły) §202.7; zobacz też: Ragone kontra Ragone, 62 AD3d 772; Prawo Rodzinne §237(d)(4). Wówczas też ustalony zostanie termin przesłuchania dotyczącego modyfikacji sposobu opieki nad dziećmi.

JAK SĄD ODNIÓSŁ SIĘ DO KWESTII ZRAŻANIA DZIECI DO RODZICA
Teorie „zrażania dzieci”, głoszone przez różne grupy społeczne, psychologiczne lub prawnicze, mają różne podstawy naukowe i empiryczne. Jednak wszystkie te teorie zgadzają się co do tego, że w kontekście zrażania dzieci do rodzica niesprawującego opieki należy wziąć pod uwagę „zdolność rodzica do wzmacniania relacji między dzieckiem a rodzicem niesprawującym opieki”, co jest też czynnikiem ważnym dla sądu rozpatrującego sprawy opieki nad dzieckiem, widzenia i dostępu do dzieci. Zobacz: Eschbach kontra Eschbach, powyżej. Nasze Sądy Apelacyjne biorą ten czynnik pod uwagę, gdyż zdecydowały, że „stanie na drodze budowania relacji między dzieckiem a rodzicem niesprawującym opieki jest czynem tak sprzecznym z najlepiej pojętym interesem dziecka, że, samo przez się, podnosi prawdopodobieństwo faktu, że strona sprawująca opiekę jest niezdolna do pełnienia tej funkcji”. Zobacz: Leistner kontra Leistner, 137 AD2d 499; Finn kontra Finn, 176 AD2d 1132, 1133, cyt. Entwistle kontra Entwistle, 61 AD2d 380, 384-385, apelacja odrzucona 44 NY2d 851; Sprawa Krebsbach kontra Gallagher, 181 AD2d 363, 366; Gago kontra Acevedo, 214 AD2d 565; Sprawa Turner kontra Turner, 260 AD2d 953, 954; Zeiz kontra Slater, 57 AD2d 793.
Gdy, jak to ma miejsce w opisywanym przypadku, stwierdza się zaistnienie celowego pogwałcenia nakazu sądowego przez stronę sprawującą opiekę poprzez umyślne stanie na drodze do realizacji prawa widzenia i dostępu do dziecka przez drugiego rodzica, Sąd IAS (Najwyższy Sąd Nowego Jorku) z zasady musi ustalić przesłuchanie w celu zebrania materiału dowodowego zanim dokona ewentualnej modyfikacji sposobu opieki nad dzieckiem. Zobacz: Glenn kontra Glenn, 262 AD2d 885. Zobacz też: Entwistle kontra Entwistle, 61 AD2d 380; Young kontra Young, 212 AD2d 114; Sprawa LeBlanc kontra Morrison, 288 AD2d 768, 770, cyt. Sprawa Markey kontra Bederian, 274 AD2d 816; Sprawa David WW kontra Lauren QQ, 42 AD3d 685; Goldstein kontra Goldstein, 2009 N.Y. Slip Op. 08995 [01.12.2009].

WYROK
Wyrok związany ze stwierdzeniem lekceważenia nakazów sądu powinien być sformułowany w taki sposób, by umożliwić osobie dopuszczającej się obrazy sądu dokonanie rekompensaty za popełnione czyny. Zobacz: Heyn kontra Burr, 19 AD3d 896; Stempler kontra Stempler, 200 AD2d 733; Cooper kontra Cooper, 21 AD3d 869. W kontekście opisywanej tu sprawy, gdzie sądzi się na temat przeszłego pogwałcenia nakazu dostępu rodzicielskiego / wspólnej opieki, nie można mówić o rekompensacie, ponieważ powódka nie jest już w mocy, aby jej dokonać. Zobacz: Kruszczynski kontra Charlap, 124 AD2d 1073; Young kontra Young, 129 AD2d 794. Ponadto, zastosowanie środków naprawczych – doradztwo małżeńskie / counseling – nie okazało się skuteczne w czasie trwania procesu i nawet jeśli użyto by tych środków ponownie w chwili obecnej, Sąd nie może uzależniać zwolnienia z odbywania kary pozbawienia wolności od posłuszeństwa powódki w przyszłości.
Stąd też, po uważnym rozważeniu okoliczności, natury i zakresu licznych aktów pogwałcenia nakazu sądowego, powódka zostaje skazana na sześć weekendów pozbawienia wolności: w pierwsze i trzecie weekendy czerwca, lipca i sierpnia 2010. Przed każdym z tych weekendów dostarczy ona dzieci do domu pozwanego aby zapewnić ciągłość opieki. Zobacz: Marallo kontra Marallo, 128 AD2d 710; Gordon kontra Janover, 238 AD2d 545; Munz kontra Munz, 242 AD2d 789; Kruszczynski kontra Charlap, powyżej; Barcham-Reichman kontra Reichman, 250 AD2d 609.

OPŁATY
Biorąc pod uwagę, że stwierdzono celowe pogwałcenie Wyroku tego Sądu (Stack, J.) z dnia 26 marca 2004 (błędnie datowanego 2003), żądane opłaty (134 352, 92 $ za reprezentowanie strony pozwanego; 11 287, 50 $ za reprezentowanie dzieci; 19 833, 32 $ za doradztwo małżeńskie) staną się przedmiotem przesłuchania 4 czerwca 2010. Chociaż strony od początku godziły się na takie opłaty, sytuacja wymaga, aby Sąd poddał sytuację finansową stron swojej ocenie. Aby w pełni zapoznać się z sytuacją, zarządza się przesłuchanie. Zobacz: Prawo Sądowe §773; Gordon kontra Janover, powyżej.
Na wniosek własny Sądu, ta decyzja i nakaz zostają zawieszone do 4 czerwca 2010, co da powódce, jeśli ta uzna to za stosowne, możliwość apelacji, oraz:

ORZEKA SIĘ, że powódka, L.R., zostaje osądzona za nieposłuszeństwo wobec Wyroku Rozwodowego z dnia 26 marca 2004, oraz
ORZEKA SIĘ, że strony oraz ich reprezentacja prawna stawią się celem wysłuchania wyroku 4 czerwca 2010 o godzinie 9.30, która to data nie może ulec zmianie bez pisemnego nakazu tego Sądu, oraz
ORZEKA SIĘ, że powódka, L.R., zostaje skazana na 6 weekendów pozbawienia wolności w Więzieniu Hrabstwa Nassau, zgodnie z załączonym terminarzem, oraz
ORZEKA SIĘ, że ten nakaz i egzekucja wyroku zostają zawieszone do 4 czerwca 2010, oraz
ORZEKA SIĘ, że ta decyzja będzie nakazem aresztowania, zgodnie z Prawem Sądowym §772, oraz
ORZEKA SIĘ, że kopia tej Decyzji i Nakazu dotrze do szeryfa Hrabstwa Nassau oraz do naczelnika Więzienia Hrabstwa Nassau, w celu umożliwienia realizacji weekendowego systemu uwięzienia w następującym trybie:
od piątku, 11 czerwca 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 13 czerwca 2010 godz. 18.00;
od piątku, 25 czerwca 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 27 czerwca 2010 godz. 18.00;
od piątku, 9 lipca 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 11 lipca 2010 godz. 18.00;
od piątku, 23 lipca 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 25 lipca 2010 godz. 18.00;
od piątku, 6 sierpnia 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 8 sierpnia 2010 godz. 18.00;
od piątku, 20 sierpnia 2010 godz. 18.00 do niedzieli, 22 sierpnia 2010 godz. 18.00;
oraz
ORZEKA SIĘ, że Sąd stwierdza iż zachowanie powódki, częściowo skuteczne, było obliczone na osłabienie, spowolnienie lub uniemożliwienie realizacji praw i środków zaradczych przez pozwanego.

Powyższe stanowi decyzję i nakaz Sądu.

Decyzja Dnia
Prawo Rodzinne
Lauren R. kontra Ted R.
203699-02

Sąd Najwyższy, Hrabstwo Nassau
Sędzia Robert A. Ross
Decyzja z dnia 25 maja

New York Law Journal

Select 'Print' in your browser menu to print this document.

Copyright 2010. ALM Media Properties, LLC. All rights reserved. New York Law Journal Online

Page printed from: http://www.nylj.com

Back to Article
Lauren R. v. Ted R.

06-07-2010

Justice Robert A. Ross

Decided: May 25; 203699-02

The continuing jurisdiction of the Supreme Court to modify or annul its custody and visitation judgments and orders, is set forth in Domestic Relations Law §240. Such authority is similarly provided to the Family Court pursuant to Family Court Act §467. In post judgment proceedings regarding a modification of custody and visitation, the standard is the "best interest of the child," when all of the applicable factors are considered. See, Friederwitzer v. Friederwitzer, 55 NY2d 89.

Parental access, commonly referred to as "visitation," is an important right of the non-custodial parent and the child. See, Weiss v. Weiss, 52 NY2d 170. In a scenario where one parent is demonstrated to have interfered with the custodial rights of a parent, a number of mechanisms exist [see, Scheinkman, New York Law of Domestic Relations, Second Edition, §23.14] to aid in the enforcement of custody orders and judgments, including:

1. Criminal Sanctions, pursuant to Penal Law §135.45 and 135.50;

2. Suspension of alimony or maintenance, pursuant to Judiciary Law 750,753;

3. Tort action for custodial interference;

4. Orders of Protection, pursuant to Domestic Relations Law §240.

While the most factually apparent ground to change existing custody arrangements involves physical danger, the act of alienating a child against a parent presents a nefarious form of conduct that must be met with careful consideration and immediate, comprehensive remediation by a Court (see, Zafran v. Zafran, 306 AD2d 468; Lew v. Sobel, 46 AD3d 893). A change in custody should not be permitted solely as a means for punishing a recalcitrant parent (see, Lew v. Sobel, supra), but always requires due consideration of all of the other custodial factors. See, Robert T.F. v. Rosemary F., 148 AD2d 449.

While mindful of the consequential future effect of this determination (see, Lauer v. City of New York, 95 NY2d 95, 100), inasmuch as a Court's finding of willful interference "per se raises a strong probability that the custodial parent is unfit" (see, Young v. Young, supra; Glenn v. Glenn, supra), when a pattern of alienation by the custodial parent is proven in any prior proceeding, that alienating conduct must [emphasis added] be considered and addressed by the Court in any subsequent proceeding involving custody/parental access. See, Audobon v. Audobon, 138 AD2d 658; Martin R.G. v. Ofelio G.O., 24 AD3d 305. Also, see CPLR §4213[b]; Robert T.F. v. Rosemarie F., 148 AD2d 449.

The doctrine of res judicata bars the issue of whether alienation occurred in the subsequent change of custody hearing ordered herein. See, O' bdoherty@chat.nyc.amlaw.corp Brian v. City of Syracuse, 54 NY2d 353, 357; Matter of Waldman v. Waldman, 47 AD3d 638; Braunstein v. Braunstein, 114 AD2d 46, 53; Town of New Windsor v. New Windsor Volunteer Ambulance Corps, Inc., 16 AD3d 403. Considering that parental alienation of a child from the other parent has been determined to be "an act inconsistent with the best interest of the child (Bobinson v. Bobinson, 9 AD3d 441; Stern v. Stern, 304 AD2d 649; Zafran v. Zafran, 28 AD3d 753; Zeis v. Slater, 57 AD3d 793), and that it has been proven in this contempt proceeding - - the "strong likelihood of unfitness" becomes a "factor" that must be considered in the change of custody hearing ordered herein.

Protraction or delay in parental alienation cases often serve to reinforce the offending conduct and potentially undermine any remediation that a court could fashion with appropriate therapy, parent coordination, and/or, a change in custody. See, Steinberger, Father? What Father? Parental Alienation And Its Effect on Children, NYSBA Family Law Review, Spring 2006; Johnston, J.R., Children of Divorce Who Reject a Parent And Refuse Visitation: Recent Research & Social Policy Implications for the Alienated Child, 38 Fam. L.Q. 757, 768-769. Under the circumstances of this case, this Court's finding of a willful violation of an existing order of custody in the form of parental alienation requires a prompt evidentiary hearing to determine whether the children's best interests, under the totality of the circumstances, warrant modification of the previously entered custody order. See, Friederwitzer v. Friederwitzer, 55 NY2d 89; Corigliano v. Corigliano, 297 AD2d 328; Martin R.G. v. Ofelio G.O., 24 AD3d 305; Carlin v. Carlin, 52 AD3d 559.

PROCEDURAL HISTORY

By Order to Show Cause dated December 14, 2007, defendant sought an order to have the plaintiff held in contempt for her willful and deliberate failure to comply with the Stipulation of Settlement, dated October 30, 2003, in that she allegedly interfered with his right to frequent and regular visitation with and telephone access to the parties' children, D. and N.; and by alienating the children from the defendant through numerous acts of disparaging the defendant to the children. The Court granted defendant's motion by its Amended Decision and Order dated September 9, 2008, to the extent that a hearing was ordered. This contempt hearing was held before me on May 15, 21, July 13, 15, 16, August 3, 4, 5, 6, 17, 18, 19, September 17, 2009, January 4, 5, 6, 7, 8, 11, 12, 19, February 3, and 22, 2010.

The parties' Stipulation of Settlement was incorporated but not merged into the parties' Judgment of Divorce (Stack, J.). Pursuant to the unequivocal terms of the Stipulation, she was prohibited from "alienating the children from the defendant, plac[ing] any obstacle in the way of the maintenance, love and affection of the children for the defendant," or to "hinder, impair or prevent the growth of a close relationship between the children and their parents, respectively, or cause others to do so." Moreover, in sharing joint legal custody of the children, she was specifically required to consult with the defendant regarding decisions affecting the children's education, health and religion. That Stipulation also clearly provided that each of the parties was to "exert every effort to maintain free access and unhampered contact," "to foster a feeling of affection," and not to "do anything which may estrange the children from [the defendant] or injure the children's opinion as to the Father which may hamper the free and natural development of the children's love and affection for the [Defendant]."

To sustain the defendant's application regarding contempt, he must demonstrate that the plaintiff has violated a clear and unequivocal court order which actually defeated, impaired, impeded or prejudiced the other party's rights (see, Great Neck v. Central, 65 AD2d 616) or were calculated to affect those rights (Stempler v. Stempler, 200 AD2d 733). The movant must meet this burden by clear and convincing evidence (Bulow v. Bulow, 121 AD2d 423). The Court may not hold a party in contempt where payment may be enforced by other enforcement procedures (Wiggins v. Wiggins, 121 Ad2d 534), unless such remedies would be an exercise in futility or ineffectual (Farkas v. Farkas, 209 AD2d 316). Upon a finding of contempt, the Court may impose a period of commitment to jail (Powers v. Powers, 86 NY2d 63) or fine, or both.

In this instance, a lawful court order, in the form of a Judgment of Divorce incorporating the parties' stipulation of settlement, was in effect. The plaintiff was shown to have actual knowledge of its terms. Ottomanelli v. Ottomanelli, 17 AD3d 647; Freihofner v. Freihofner, 39 AD3d 465; Kawar v. Kawar, 231 AD2d 681, 682. This order of parental access was not only in effect before and during the hearing, but unsuccessful efforts were made during the course of the hearing to utilize counseling and parenting coordination to remediate the alienating conduct of the plaintiff. See, Lew v. Sobel, 46 AD3d 893. See, also, Judiciary Law §753; Massimi v. Massimi, 56 AD3d 624.

CONTEMPT

The Court's findings here were based, in part, upon an assessment of the credibility of the witnesses and their character, temperament and sincerity. Matter of Carl J.B. v. Dorothy T., 186 AD2d 736; see, also, Klat v. Klat, 176 AD2d 922; Leistner v. Leistner, 137 AD2d 499. I have also considered the extensive post-hearing submissions of each of the parties and the attorney for the children.

Here, the defendant's burden of proof in this matter was met so overwhelmingly, as to exceed the burden of proof required (see, Bulow, supra). Instead, it was proven "beyond a reasonable doubt" [cf., Rubackin v. Rubackin, 62 AD3d 11]. The acts perpetrated by the plaintiff were not only in willful violation of the Stipulation of Settlement, as incorporated into the Judgment of Divorce, but such as to demonstrate a continuing and calculated effort to violate the parental access of the defendant to the infant issue. The movant here demonstrated that the plaintiff violated a clear and unequivocal Court order, thereby prejudicing his rights. See, Judiciary Law §753[A][3]; Vujovic v. Vujovic, 16 AD3d 490. The specific findings of fact are detailed herein, and considering the extent, nature, and continuing pattern of alienation perpetrated by the plaintiff, it is clear that plaintiff's conduct was calculated to and did, in fact, impair, impede or prejudice the rights and remedies of the defendant herein. See, Silverman v. Silverman, N.Y.L.J., 11-22-95, p. 26, col. 1; McCain v. Dinkins, 84 NY2d 216; Hoglund v. Hoglund, 234 AD2d 794.

FACTUAL FINDINGS ANDINSTANCES OF ALIENATION

Plaintiff intentionally scheduled their child's (N.'s) birthday party on a Sunday afternoon during defendant's weekend visitation, and then refused to permit defendant to attend. She demanded that N. be returned home early, in order to "prepare" for her party, but D., the other child, was enjoying the time with her father and wished to remain with him until the party began. Plaintiff castigated N. for "daring" to invite her father to take a picture of her outside her party. According to the plaintiff, "this doesn't work for me!" Plaintiff threatened to cancel N.'s party, and warned her that her sister, too, would be punished "big time" for wanting to spend time with her father. Plaintiff's taped temper tantrum, offered into evidence, vividly detailed one instance of how D. and N. have been made to understand that enjoying time with their father will be met with their mother's wrath and threat of punishment.

Plaintiff conceded that when she completed N.'s registration card for XXX., she wrote that defendant is "not authorized to take them. I have custody. Please call me." At trial, she claimed to fear that defendant would retrieve the girls directly from school. However, she later admitted that defendant had never even attempted to pick them up at school. Her testimony at trial sharply contradicted her sworn affidavit dated January 23, 2008, in which she stated that "the defendant consistently attempts to pick up the girls unannounced from their schools and activities, which disrupts not only the girls, but those in charge of the aforementioned." In her sworn affidavit, plaintiff claimed that she completed the registration card because defendant sought to attend the end of D.'s art class and then had the audacity to drive his daughter home. The art class "incident" occurred well after the registration card was completed by the plaintiff. Moreover, nothing in the parties' agreement prohibits the defendant from visiting the children at extra-curricular events or from driving them to or from such events. In point of fact, there was no dispute that D.'s Friday art class in Huntington ended as defendant's alternate weekend visitation commenced.

Plaintiff wrote to Dr. L.1 (then the XXX. principal) and Ms. T. (N.'s fifth grade teacher), demanding that they restrict their conversations with the defendant to N.'s academics, as plaintiff is "solely responsible for her academic progress and emotional well being. Notwithstanding the nature of their joint legal custody plaintiff insisted before me that, "I have custody, he has visitation."

The plaintiff made/completed an application for admission to XXX on behalf of N. in October, 2007. On the application, she checked the box "Mother has custody," rather than the box directly below which says "Joint custody." She identified her new husband, R. L., as N.'s "parent/guardian," and she failed to mention the defendant. During cross examination, plaintiff insisted that she only omitted reference to the defendant for fear that his financial circumstances would adversely impact N.'s chances for acceptance. However, no financial information was requested anywhere on the application. Moreover, plaintiff acknowledged that none was required until after an applicant was invited to attend.

By applying to XXX without defendant's knowledge - - but with N. completely involved in the process, plaintiff orchestrated the decision to be made, as well as alienating the child. Had the defendant not consented to N.'s attendance at XXX, after the fact, N. would be angry with him for purportedly interfering with the enrollment, even if defendant's objections to a private school placement were sound. In no event was he consulted as to this educational decision.

When asked how she might handle things differently now, plaintiff did not indicate that she would first discuss the possibility of a private school with the defendant, as she is obligated to do pursuant to the Stipulation.

In a similar pattern of being advised "after the fact," defendant testified that there were countless times when plaintiff deliberately scheduled theater tickets, family events and social activities for the girls during his visitation, and he was compelled to consent or risk disappointing the girls. These occurrences continued even during the time span of proceedings before me.

Plaintiff was forced to concede at trial that the defendant was prevented from enjoying his visitation rights after he returned with the girls from his niece's Bat Mitzvah until this Court granted defendant's emergency application to compel the plaintiff to allow the defendant to take D. and N. for the ski trip he had scheduled for his half of the Christmas recess. Plaintiff insisted that it was D. and N. who refused to see their father, because they were angry with the 'choices" he had made on their behalf, including his objection to N. attending XXX. Defendant was made aware of the children's position because they parroted their mother's demands on several occasions. D. even read from a script during the brief dinners he was permitted. As plaintiff wrote in one e-mail when she was describing her role with respect to the children: "I am in charge here, not them. What I [sic] say goes. They may bring their shoes. You are responsible for the rest. End of story."

In vivid testimony, the defendant recalled how the plaintiff willfully prevented him from exercising his rights to visitation with the children from November 4, 2007 through December 21, 2007. I observed the plaintiff smirk in the courtroom as defendant emotionally related how he was deprived of spending Hanukkah with his children, and was relegated to lighting a menorah and watching his daughters open their grandparents' presents in the back of his truck at the base of plaintiff's driveway on a December evening.

The fact that the children were as angry as they were with the defendant in November and December, 2007, demonstrates, in my view, that efforts to alienate the children and their father were seemingly effective. The children demanded that defendant meet "their" demands before they would permit him to visit with them again. They demanded that defendant permit N. to attend F. A., that he withdraw his objection to their participation in therapy with their mother's therapist, and that he pay for 75% of D.'s Bat Mitzvah but limit his invitations to a handful of guests and have no role in the planning of the event. Plaintiff's contention that she had no involvement in these children's "demands" was belied by the very fact that the children had intimate knowledge of their mother's position on all of these issues. The children, in effect, were evolved into plaintiff's sub-agents and negotiators, having specific details of the financial demands of the plaintiff, and information as to the marital agreement.

The mother alluded to the ambivalence of the children in seeing the defendant. But such abrogation to the children's wishes, under these circumstances, was in violation of the agreement. It was wholly improper for the mother to adhere to the children's wishes to forego visitation with their father (see, Matter of Hughes v. Wiegman, 150 AD2d 449).

Plaintiff half-heartedly testified that she wants the children to have a relationship with the defendant. Her view of the defendant's role was a numbing, desired nominality, evident by her actions that were without any semblance of involvement by the defendant - - notwithstanding the clear joint custodial provisions. At critical points in the cross-examination, plaintiff was noticeably off balance - - hesitating and defensive - - with answers that dovetailed to either narcissism, or, a poor grasp of the affects of her conduct. The plaintiff was dispassionate, sullen, and passively resistant to the alienating efforts of the plaintiff. The continued litany of instances of alienating conduct, turned repression of the defendant's joint custodial arrangement into farce. The endurance in recounting instance upon instance of alienating conduct herein, was as daunting as it was indefensible.

Plaintiff relegated the defendant to waiting endlessly at the bottom of her long driveway. When defendant drove up her driveway on October 26, 2007, so that the children would not have to walk down with their heavy bags in a torrential rain, plaintiff ran down the driveway where she had left her car, drove up the driveway and blocked defendant's vehicle. The children watched as the police listened to their mother angrily demand that their father be arrested and, when the police refused, heard their mother scream that she is a taxpayer and the police work for her. She frequently disparaged the defendant in the presence of the children, calling him a "deadbeat," "loser," "scumbag," and "f——-g asshole." On one particular occasion, while holding N. and D. in her arms, plaintiff said to the defendant, "We all hope you die from cancer." Just this past summer, when defendant insisted that D. retrieve her clothes from plaintiff's home in preparation for their visit to N. on her camp visiting day, plaintiff urged to defendant that "Judge Ross will not be around forever, d___." Before the beginning of each of defendant's vacations with the children, the plaintiff staged prolonged and tearful farewells at the base of the driveway, during which plaintiff assured the children that they will return to "their family soon," and if "things get too bad, they can always tell Daddy to bring them home."

The crescendo of the plaintiff's conduct involved accusations of sexual abuse. Plaintiff falsely accused defendant of sexual misconduct in June, 2008, shortly after defendant moved to Huntington and the children's friends were enjoying play dates at defendant's home. Plaintiff testified that D. shared that she was uncomfortable when the defendant tickles her, and conceded that she knew there was nothing "sexual" involved. Undaunted by the lack of any genuine concern for D.'s safety, plaintiff pursued a campaign to report the defendant to Child Protective Services. To facilitate this, she spoke with W. M, the psychologist at the school D. attended. Plaintiff also "encouraged" D. to advise Dr. C. (the chidren's pediatrician) that defendant inappropriately touched her - - but he saw no signs of abuse. Plaintiff also advised Dr. A., Ms. M., Dr. R. (the children's prior psychologist) and family friends of the allegations and, ultimately, the Suffolk County Department of Social Services opened a file on June 3, 2008, and began an investigation.

According to the Case Narrative contained in the New York State Case Registry, a complaint was made that "On a regular basis, father inappropriately fondles 13 year old D.'s breasts. This makes D. feel very uncomfortable. Last Sunday, Father hit D. on the breast for unknown reason… " When the caseworker and Suffolk County detectives interviewed D. on June 3, 2008, she reported only that her father tickles her on her neck and under her arms, and she categorically denied her father ever fondled her breasts. She admitted that her father was not attempting to make her uncomfortable, but that he still regards her to be a tomboy. The detectives closed their investigation.

Thereafter, and significantly, when the CPS caseworker met with plaintiff on August 19, 2008, plaintiff was quick to state that her ex-husband "did it again." Plaintiff claimed that the defendant hugged D. too hard. According to the caseworker's notes, the caseworker repeatedly cautioned the plaintiff not to bring the children into her disputes with the defendant. This warning was contained in CPS records.

Although unfounded child abuse reports are required to be sealed (see, Social Services Law §422[5]), such reports may be introduced into evidence,"by the subject of the report where such subject… is a plaintiff or petitioner in a civil action or proceeding alleging the false reporting of child abuse or maltreatment" (Social Services Law §422[5][b][1]). Allegations that defendant had injured the child were found to be baseless and, by making such allegations, plaintiff needlessly subjected the child to an investigation by Child Protective Services, placing her own interests above those of the child. This report was not made in "good faith" - - rather, the investigating agency warned the mother not to re-utilize the allegations and her children in her custodial litigation with the defendant.

The concern of a pending contempt proceeding did not affect the plaintiff's conduct. For example, knowing that defendant had parenting access with D. on July 3, 2009, plaintiff invited D.'s close friend, C. C., to a country club for a fireworks display and advised D. of this invitation. She then instructed D. to tell her father she was invited to a friend's party on that date. Another example occurred on June 13, 2009, when plaintiff quietly escorted D. from Alice Tulley Hall during the intermission, ignoring the instructions from the G. Y. Orchestra staff that everyone remain until the conclusion of the entire program. Plaintiff purported she was unaware that defendant attended this special program in Lincoln Center. Defendant, who was in attendance at the concert, was left waiting at the stage door with flowers for D. Plaintiff ignored his text messages questioning where his daughter was. The plaintiff, when confronted with the notion that she may have precipitously ushered her daughter away before her father was able to give her flowers, retorted to the Court that "it was not her responsibility to make plans for T."

The evidence before me demonstrates a pattern of willful and calculated violations of the clear and express dictates of the parties' Stipulation of Settlement, incorporated but not merged into their Judgment of Divorce. The extensive record is replete with instances of attempts to undermine the relationship between the children and their father and replace him with her new husband, manipulation of defendant's parenting access, utter and unfettered vilification of the defendant to the children, false reporting of sexual misconduct without any semblance of "good faith," and her imposition upon the children to fear her tirades and punishment if they embrace the relationship they want to have with their father. The unfortunate history here also reflects the plaintiff's hiring and firing of three different counsel, expressed disdain towards the children's attorney, and utter disregard for the authority of the Court.

CHANGE OF CUSTODYPROCEEDING TO BE HELD

There was no request in the moving papers for a change of custody. During the course of the extensive hearing held before me, application was made by the defendant for an immediate change of custody. It is improper for a trial court to take action and grant relief without appropriate notice to one of the parties affected. Such notice during the course of the proceeding for undemanded relief does not constitute adequate notice, and could serve to prejudice the plaintiff. Siegel Practice Commentary, McKinney's Consol. Law of New York, Book 7B, CPLR 3017.6. The Court did not grant the relief for a change in custody in the course of the hearing for contempt. However, Domestic Relations Law §240 provides that upon an application, the Court may modify a previous direction with respect to the right of visitation "after such notice to the other party… .and given in such manner as the Court shall direct." See, Domestic Relations Law §240. The request for a change in custody during the course of the contempt hearing clearly has provided adequate notice by which to schedule a hearing. The request during the hearing to amend the motion to conform to the evidence presented at this hearing, is now granted, to the extent of ordering a prompt hearing on a modification of custody. Heintz v. Heintz, 28 AD3d 1154; cf. Sipos v. Kelly, 66 AD2d 1022. See, also, Fisk v. Fisk, 274 AD2d 691.

The parties are to appear before me on June 4, 2010 to be heard on selection of a forensic examiner and to be heard on allocation of fees. See, Uniform Rules §202.7; also see, Ragone v. Ragone, 62 AD3d 772; Domestic Relations Law §237(d)(4). The scheduling of the modification of custody hearing will be facilitated at that time.

THE COURT'S ROLE INADDRESSING ALIENATION

Differing "alienation" theories promoted by many public advocacy groups, as well as psychological and legal communities, have differing scientific and empirical foundations. However, interference with the non-custodial parent's relationship with a child has always been considered in the context of a "parent's ability to encourage the relationship between the non-custodial parent and a child," a factor to be considered by the Court in custody and visitation/parental access determinations. See, Eschbach v. Eschbach, supra. Our Appellate Courts recognize such factor, as they have determined that the "interference with the non-custodial parent and child's relationship is an act so inconsistent with the best interests of a child, as to, per se, raise a strong probability that the offending party is unfit to act as a custodial parent." See, Leistner v. Leistner, 137 AD2d 499; Finn v. Finn, 176 AD2d 1132, 1133, quoting Entwistle v. Entwistle, 61 AD2d 380, 384-385, appeal dismissed 44 NY2d 851; Matter of Krebsbach v. Gallagher, 181 AD2d 363, 366; Gago v. Acevedo, 214 AD2d 565; Matter of Turner v. Turner, 260 AD2d 953, 954; Zeiz v. Slater, 57 AD2d 793.

Where, as in the instant case, there is a finding of a willful violation of a court order demonstrated by a deliberate interference with a non-custodial parent's right to visitation/parental access, the IAS Court, as a general rule, must schedule an evidentiary hearing before making any modification of custody. See, Glenn v. Glenn, 262 AD2d 885. See, also, Entwistle v. Entwistle, 61 AD2d 380; Young v. Young, 212 AD2d 114; Matter of LeBlanc v. Morrison, 288 AD2d 768, 770, quoting Matter of Markey v. Bederian, 274 AD2d 816; Matter of David WW v. Lauren QQ, 42 AD3d 685; Goldstein v. Goldstein, 2009 N.Y. Slip Op. 08995 [Dec. 1, 2009].

SENTENCE

An imposition of sentence upon a finding of contempt should contain a language permitting the contemnor an opportunity to purge. See, Heyn v. Burr, 19 AD3d 896; Stempler v. Stempler, 200 AD2d 733; Cooper v. Cooper, 21 AD3d 869. Under the circumstances here, where determination is made of a past violation of an order of parental access/joint custody, there can be no purge since it is no longer within the plaintiff's power to perform the act. See, Kruszczynski v. Charlap, 124 AD2d 1073; Young v. Young, 129 AD2d 794. Moreover, the use of remedial intervention - - parenting coordination/counseling - - during the course of the trial was unsuccessful, and even if re-utilized here, the Court cannot condition release from imprisonment upon future compliance. See, Martinez v. D.S.S., 44 AD3d 945.

Accordingly, and after careful consideration of the circumstances of the nature and extent of the multiple instances of violation of the court order, the plaintiff is sentenced to a period of incarceration for six weekends, to be served on the first and third weekends of each month for the months of June, July and August, 2010. Prior to these weekends of the plaintiff's incarceration, she shall transport the children to the defendant's home to assure their continued care and well being. See, Marallo v. Marallo, 128 AD2d 710; Gordon v. Janover, 238 AD2d 545; Munz v. Munz, 242 AD2d 789; Kruszczynski v. Charlap, supra; Barcham-Reichman v. Reichman, 250 AD2d 609.

COUNSEL FEES

Given the finding of a willful violation of the Judgment of this Court (Stack, J.) Dated March 26, 2004 [erroneously dated as 2003], and given the fees requested ($134,352.92 for defendant's counsel, $11,287.50 for Attorney for the Children's fees, and $19,833.32 for Parenting Coordinator fees, shall be the object of a hearing to be held before me on June 4, 2010. While the parties consented to such determination on submission, the issues presented lend themselves to the Court's assessment of the parties' finances. To facilitate a complete record, a hearing is ordered herewith. See, Judiciary Law §773; Gordon v. Janover, supra.

On the Court's own motion, this decision and order will be stayed until June 4, 2010 to afford the plaintiff an opportunity to seek Appellate Review, if so advised, and it is

ORDERED, that the plaintiff, L. R., is adjudged to be in civil contempt of the Judgment of Divorce dated March 26, 2004; and it is further

ORDERED, that the parties and their counsel shall appear before me for sentencing on June 4, 2010 at 9:30 a.m., which date may not be adjourned without written order of this Court; and it is further

ORDERED, that the plaintiff, L. R., is sentenced to a period of six weekends imprisonment in the Nassau County Correctional Facility, pursuant to the schedule set forth herein; and it is further

ORDERED, that this order and execution of this sentence shall be stayed until June 4, 2010; and it is further

ORDERED, that this decision shall be deemed an order and/or warrant of commitment pursuant to and in accordance with Judiciary Law §772; and it is further

ORDERED, that a copy of this Decision and Order shall be served upon the Sheriff of Nassau County and/or the Warden of the Nassau County Correctional Facility to facilitate the schedule of weekend incarceration, to be imposed as follows:

Friday, June 11, 20