To dość ciekawy temat, jeśli macie swoje sposoby jak radzić sobie w ekstremalnych sytuacjach piszcie, na pewno nie jedni skorzystają:)

A o własnych doświadczeniach opowiada i problemie bezpieczeństwa opowiada Beata, zachęcam do poczytania.

"Wydarzenia ostatnich dwóch miesięcy, choć mają pozytywne zakończenie, sprawiły, że moje bieganie nie jest już takie…hmmm dobre będzie chyba sformułowanie – beztroskie. Treningi w lesie już nie cieszą, czuję się jak sarna, każdy najdrobniejszy trzask w oddali płoszy mnie i przyprawia o szybsze bicie serca. Nie jestem zbytnio strachliwa, od najmłodszych lat wolałam przebywać w męskim gronie, nauczyłam się dbać o siebie… no może pomijając pająki (bo tych boję się panicznie). Środowisko biegaczy w moim mieście zajmowała ostatnio sprawa ekshibicjonisty, który upodobał sobie szczególnie najbardziej oblegane przez biegaczy ścieżki… w stosunku do kilku biegaczek – bo te właśnie najczęściej obierał za cel – był agresywny (na szczęście żadnej nie stała się krzywda, nie licząc uszczerbku na psychice). Dwa miesiące strachu jak zakończy się kolejny trening, dwa miesiące bezsilności policji, która tylko dzięki czujności biegaczy właśnie zdołała „padalca” (tylko takie określenie łagodne na myśl mi przychodzi) złapać. I wiecie co się okazało…"
http://aktywnisportowo.pl/umiesz-liczyc-licz-na-siebie/